Gråt Gladius [Kiyora Victoria]

‘’YAPMA!’’
"Ona... Nasıl... Niye yaptın!"
"K-Kağan'ın nerede olduğunu bilmiyorum.’’
‘’ Lütfen ona daha fazla zarar verme!"

Bir anda yatmakta olduğun yataktan fırlıyorsun.   Gül deseni işlemeli duvarlar, Rayl, Lecter, üzerindeki pahalı kıyafetler,kılıcın,  paraların… hepsi kaybolmuş durumda. Görebildiğin tek şey oldukça eski bir yatak,  gri renkli küflenmiş  duvarlar, küçük bir tuvalet ve  dışarı çıkmanı engelleyecek demir parmaklıklar. Parmaklıkları görünce bir tür hücreye konulduğunu anlıyorsun. Hepsinden önemlisi ise bulunduğun odanın hafifçe hareket ettiğini hissediyorsun. Eğer konsantre olacak olursan dışarıdan gelen martı seslerini   duyabilirsin. Parmaklıkların yakınına yaklaşıp çevreni gözlemleyecek olursan  da bulunduğun hücrenin sağ tarafında kalan birkaç parmaklık  görebilirsin.

Kendine gelmenden itibaren iki gün geçiyor. Bu iki gün boyunca , hücrene günde bir defa yarım ekmek ve bir bardak su getiren görevli hariç kimseyi görmüyorsun.  Gördüğün görevli de hiçbir şekilde senle iletişim kurmuyor. Getirdiği yemeği hızlıca parmaklıkların altındaki küçük boşluktan bırakıp suratına bile bakmadan gidiyor. Sen de açlık ve susuzluktan yorgun düşmüş vücudun ve aklındaki onlarca soru ile birlikte daracık hücrende belirsizliğe doğru yol alıyorsun.

İkinci günün sonunda çok büyük bir gürültü duyuyorsun. Duyduğun ses  bir top atışı sesini andırıyor.  Top atışı sesleri birkaç kere daha tekrar ediyor. Hemen ardından bulunduğun hücre şiddetle sallanmaya başlıyor. Sarsıntıdan dolayı yatağından parmaklıklara doğru fırlıyorsun. Sırtın oldukça sert bir şekilde parmaklıklara çarpıyor ve bilincini kaybediyorsun.


Bilincin yerine geldiğinde kendini güvertenin ortasında buluyorsun. Ellerin ve ayakların bir iple sıkıca bağlanmış durumda. Çevrene baktığında pek çok  denizci görüyorsun. Birkaç tane de sivil var. Hepsinin ortak noktası elleri ve ayaklarının bağlanmış olması. Neler olup bittiğini anlamaya çalışırken sol tarafından gelen bir ses duyuyorsun. Duyduğun ses bir kadın ve erkeğin konuşma sesi.

‘’Bütün ganimetlerini aldık değil mi Sebastian?’’
‘’Evet, leydim.’’
’Güzel. Ellerini ve ayaklarını o kadar sıkı bağlamadın değil mi?  Denizin ortasında açlıktan ölmesinler.’’
‘’Hayır, leydim. Bağlamadım.’’
‘’İyi.Yapacak bir şey yok.  Sonuçta onlar bize saldırdı. Canlarını bağışladığıma şükretsinler.’’  
‘’Haklısınız, leydim.’’
‘’ Tamam o zaman. Burada işimiz bitti. Yolumuza devam edeceğiz.’’
‘’Emredersiniz, Leydim.’’

Konuşan iki kişi de yavaşça yanına doğru geliyor. Bu iki kişinin biri uzun saçlara sahip, saçına mavi renkli bir çiçek takmış, mavi gözlere ve soğuk bir yüze sahip genç bir kadın.  Kadının 1.55- 1.60 boy aralığında olduğunu tahmin ediyorsun. Üzerinde uzun siyah bir elbise var. Ellerine de yine aynı renkte bir eldiven takmış.
Öbürü ise orta uzunlukta saçlara ve kızıl gözlere sahip. Üzerinde bir takım elbise var. Adamın boyunun iki metreye yakın olduğunu tahmin ediyorsun.
Bu ikilinin yanında ise üçüncü bir kişi daha görüyorsun. Üçüncü kişi bir çocuk. Başında yeşil bir şapka var. Üzerine mavi bir elbise giymiş. Sarı saçlara ve kırmızı gözlere sahip.

Çocuk seni görünce kadının elbisesinin kolundan çekiştiriyor ve kadına: ‘’ Leydim. Şurada kızıl saçlı biri var’’ diyor.Bunun üzerine kadın uzaktan sana bakıyor. Ardından çocuğa dönüp: ‘’ Gösterdiğin kişi oldukça genç bir bayan. Bizim aradığımız kişiler ise artık yaşlanmış olmalı. Her gördüğün kızıl saçlıyı bana gösterme. Haydi, gemiye dönüyoruz.’’ Diyor; fakat çocuk kadının koluna daha da asılıyor ve: ‘’Ama leydim! Aptal Mey-Rin size ne zaman birini gösterse yanına gidip konuşuyorsunuz. Bir kez de benim gösterdiğim biriyle konuşun.’’ Diyor.

Çocuğun bu sözleri üzerine takım elbiseli adam kollarını sıvayıp çocuğun üzerine yürümeye başlıyor; fakat kadın onu durduruyor ve çocuğun elinden tutup yanına doğru geliyor. Bıkkın bir ifade ile yüzünü biraz daha inceledikten sonra sağ elini kaldırıp parmaklarını oynatıyor ve:     ‘’Selam!’’diyor. ‘’Acaba annenin veya babanın adını öğrenebilir miyiz? Merak etme, isimleri Gurch olsa bile sana bir zarar vermeyeceğiz.’’

Kadın:

Adam:

Çocuk:

Annenin ve babanın adını söyleyip aklındaki soruları sorduktan sonra çocuğun yüzünde kocaman bir gülümseme oluşuyor. Kadının da göz bebeklerinin büyüdüğünü fark ediyorsun. Kadın çocuğun elini bırakıp Sebastian’a doğru gidiyor. Sebastian’ın yanına gittikten sonra parmak uçlarına basıp yükseliyor ve Sebastian’ın kulağına doğru fısıldamaya başlıyor. Gerçi bu yaptığına fısıldama denebilir mi şüpheli. Kadının sesi oldukça gür çıkıyor çünkü.

‘’Hey Sebastian! Gin ve Namida diyor!’’
‘’Evet leydim. Öyle diyor.’’
‘’Yani o…’’
‘’Evet Leydim. Tekrardan karşılaşmak istediğiniz kişilerin kızı olmalı.’’
‘’Şaka gibi. Onların kızlarıyla karşılaştık. Keşke onlarla da karşılaşabilseydik; fakat uzun zaman önce öldüklerini söyledi.’’
‘’Evet leydim. Öyle dedi.’’

‘’Yazık. O da benim gibi… peki ne yapalım? Gemimize mi davet etsek?’’
‘’Siz bilirsiniz leydim.’’
‘’Bu gemide ne işi vardı acaba? Yüzü de berbat gözüküyordu. Onu tam olarak nerede bulduğunu hatırlıyor musun?’’
‘’Maalesef leydim. Onu Alfred çıkarmış olmalı. Tahminimce hücreye tıkılmış suçlulardan biridir.’’
‘’ Anne ve babası olmayınca kötü yola mı düştü acaba?’’
‘’Leydim kabalığım için bağışlayın; fakat heyecanlandığınız zaman yüksek sesle konuşma  huyunuz nüksetmiş gibi. Muhtemelen hakkında konuştuğumuz kişi  sizi ve beni rahatça duyuyordur.’’


Sebastian’In son söylediği cümleden sonra kadın panikliyor ve Sebastian’ın arkasına geçiyor. Bir süre öksürdükten sonra önce Sebastian’ın sağ omzundan gizlice sana bakmaya çalışıyor. Ardından da Sebastian’ın arkasından çıkıp yanına doğru yürümeye başlıyor. Yanına doğru geldiği sırada da Sebastian’a geminin kaptanını bulup yanlarına getirmesi emrini veriyor.

Yanınıza geldikten sonra sarışın çocuğa senin iplerini çözmesi için emir veriyor. Sarışın çocuk ellerin ve ayaklarındaki ipleri çözmeye çalışırken kadın da çömelip bir süre daha seni izliyor. Ardından da konuşmaya başlıyor: ‘’Neden burada olduğun hakkında en ufak bir fikrim yok. Bunu Sebastian kaptanı getirdiğinde kaptana sorarsın.  Eşyaların eğer bu gemiye bindiğinde yanındaysa şu an bizim gemimizdeler. Eğer gemiye eşyaların olmadan bindiysen nerede oldukları hakkında en ufak bir fikrim yok. Bunu Sebastian kaptanı getirdiğinde kaptana sorarsın. Arkadaşına gelince… Bunu da Sebastian kaptanı getirdiğinde kaptana sorarsın. Bu arada ben Anna. Yanımdaki  de küçük  kardeşim Lulu. Memnun olduk.’’

Anna’nın konuşması bittikten sonra Sebastian’ın kaptanı getirdiğini görüyorsun. Anna, senin ona sorduğun soruları geminin kaptanına soruyor. Kaptan baştan sorulan sorulara cevap vermeyi reddetse de Sebastian’ın kaba kuvvet kullanması sonucu sorularının cevabını veriyor.
Kaptan yaşlı gözlerle seni bu hücreye tıktıran kişinin Teğmen Lecter olduğunu, büyük bir hapishaneye yollanmak amacıyla bu gemiye bindirildiğini söylüyor. Gemiye konulduğunda yanında kılıcından ve eski kıyafetlerinden başka bir şey olmadığını, kılıcını da hücrenden kaçma ihtimaline karşı elinden aldıklarını ekliyor. Son olarak Rayl’ın  ve birkaç suçlunun da  gemideki hücrelerden birinde olduğunu; fakat şu an nerede olduğunu bilmediğini söylüyor.

Kaptanın bu konuşmasının ardından Anna Sebastian’a bakıp başı ile denizi işaret ediyor. Bunun ardından Sebastian tereddüt bile etmeden  üstündeki gömleği çıkarıp denize doğru atlıyor.  Sen şaşkın bakışlarla ne olduğunu anlamaya çalışırken Anna sana dönüyor ve: ‘’Bizim gemimizde yemek  yemek ister misin? Oldukça halsiz gözüküyorsun. Hem senle annen ve baban hakkında konuşmak isterim. Arkadaşını kafaya takma. Eğer hala yaşıyorsa Sebastian onu bulup getirecektir.’’ Diyor. Bu sırada Lulu da ellerini ve ayaklarını çözme işini bitiriyor.

‘’Anlıyorum.’’ Dedi , kendi  güvertelerine yönelmekte olan Anna. ‘’Yürek umutlara gebe olduğundan beri dostlukluklar ayrılıklara yenik düşmezmiş derler. Takma kafana.’’

Anna ve Lulu ile birlikte güverteye çıkıyorsun.  Gemi oldukça sıradan gözüküyor. Güvertenin iki uç tarafında merdivenler görüyorsun. Bu merdivenlerin biri  geminin çiçek  şeklindeki baş tarafına, öbürü ise bir kapıya çıkıyor.  Ayrıca geminin direklerinden biri güvertenin ortasında. Başını kaldırıp yukarı bakacak olursan büyük siyah yelkeni ve yelkenin üzerindeki korsan simgeleri olan başında mavi bir çiçek olan kuru kafayı görebilirsin.

Anna ve Lulu kapıya çıkan merdivenlere yöneliyor ve merdivenleri çıkıp kapıdan içeri giriyor. Sen de onları takip ediyorsun. İçeri girdiğinde gördüğün ilk şey karşındaki duvarda asılı olan annen ve babanın büyütülmüş resimleri oluyor. Bu resimlerin altında ise bir musluk var. Musluğun sağında ve solunda tencere, tabak, çatal, bıçak gibi  mutfak aletleri var.  Odanın sağ köşesinde ise bir ocak görüyorsun.
Odanın ortasında oldukça büyük bir masa var. Masanın üzeri bembeyaz bir örtü ile kaplı. Odanın sağ ve sol taraflarında iki koltuk var. Sağdaki koltukta üzerinde geleneksel bir elbise olan  yaşlı bir kadın uyukluyor. Soldaki koltukta ise kızıl saçlı, hizmetçi kıyafetleri giymiş oldukça büyük bir gözlük takan bir kadın ile görünümü Sebastian’a benzeyen, Sebastian gibi uşak kıyafetleri  giymiş oldukça uzun  boylu bir adam var.

Anna odanın ortasına doğru ilerledikten sonra sağ elini kaldırıp parmaklarını oynatıyor ve yüksek sesle ‘’Selam!’’ diyor. Bunun üzerine odadaki herkes ayağa kalkıyor. Anna öncelikle odadaki uşağa dönerek : ‘’Alfred, bize hemen güzel bir ziyafet hazırla.’’ Diyor. Ardından da yaşlı kadına dönüyor ve: ‘’Tanaka- sama, elimizdeki ganimetleri de satarsak yaklaşık ne kadar paramız olur?’’ diye soruyor. Kadının 8-9 milyon cevabı üzerine ‘’İyi, o zaman 1-2 milyonunu gözden çıkarmamız sorun olmaz.’’ Diyor. Ardından da: ‘’ Sana zahmet Mey-rin ile birlikte  ganimetlere bakmaya gidebilir misin? Ganimetlerin arasında sıradan denizci kılıçlarından farklı olması gereken bir kılıç var. Onu bulup getirirsiniz.’’ Diyor. Bunun ardından Tanaka adlı yaşlı kadın ve Mey-Rin adlı kız odanın sol ucundaki kapıdan çıkıyorlar.

Bu sırada Alfred’in masanın karşılıklı uçlarına  bir tabak çorba ve garip görünümlü bir et yerleştirdiğini görüyorsun. Anna, Alfred’in her zamanki gibi çok hızlı olduğunu söyledikten sonra masanın  resimlere yakın olan ucuna geçip sandalyesine oturuyor ve sana bakıp: ‘’Otur lütfen. Çekinmene gerek yok. Şu an muhtemelen aklında pek çok soru vardır.  Kısaca özetlemem gerekirse bizim denize açılmamızın sebebi annen ve babanın zamanında hayatımı kurtarması. Peki senin denize açılmanın sebebi ne?  Annen ve baban ecelleriyle mi öldü yoksa başka bir şey oldu? İstersen önce sen anlat. Ya da istersen önce yemeğini ye, oldukça aç gözüküyorsun.  O sırada da ben anlatayım. Fark etmez.’’

Anna senin ardından sağdaki koltuğa oturmuş olan Lulu’ya dönüp: ‘’Lulu hemen buraya gel. Alfred sana da et koyacak. Yemezsen büyüyemezsin. Bir yemeği şekline göre yargılama!’’ diyor.

Alfred:

Tanaka:

Mey-Rin:

‘’O günü hiç unutmuyorum. O zaman 9 yaşındaydım.’’ Dedi Anna, çorbasından bir kaşık alarak. ‘’Mavi lale adası denilen laleleriyle ünlü bir adanın kralının dört çocuğundan biriydim. Bir abim ve iki küçük kardeşim daha vardı. Böyle kral dediğime falan bakma. Yaşadığımız evin, adanın geri kalan bölgesinden biraz daha yukarıda olması dışında hiçbir ayrıcalığımız yoktu. Mutlu mesut geçiniyorduk. Ta ki o güne kadar.’’

Anna bu sözlerinden sonra bir anlığına  susup derin bir nefes aldı. Bu sırada da Alfred,  sana ve Anna’ya  orta büyüklükteki bir tabağa hazırlanmış  salata ve  geniş, üstünde çikolata parçacıkları olan  pudinge benzeyen bir tatlı getirdi. Alfred gittikten sonra Anna sözlerine devam etti:

‘’İsimleri Kan korsanlarıydı. Yaklaşık 30 kişi falanlardı. Adaya ayak bastılar ve adada yaşayan herkese saldırmaya başladılar. Kadınlar ve çocuklar… Özellikle zayıf olanları hedef alıyorlardı. Babam adanın askeri gücünü onlara yönlendirmiş olsa da bu onları yavaşlatmadı bile. Adaya korku ve umutsuzluk yayan korkunç şeytanları andırıyorlardı. En sonunda yukarıda kalan evimize kadar geldiler. Babam abimi, beni ve Lulu’yu bodruma indirdi. Ardından henüz bebek olan  en küçük kardeşimizi de bodruma indireceği sırada korsanlar içeri girdi. Bunun üzerine babam hızlıca bodruma inen kapıyı kilitledi. ‘’

Anna bu sözlerinden sonra yine  bir süreliğine susuyor. Ellerine baktığında ellerinin titrediğini görebiliyorsun. Titreyen elleriyle tatlısından bir kaşık alıyor ve sakinleştikten sonra konuşmasına devam ediyor: ‘’Sonradan yaşanan olayları az çok tahmin ediyorsundur. Oraları atlıyorum. Bir süre sonra kapıda iki adamın sesini duyduk. İkisi de bağırarak konuşuyordu ve sesleri oldukça korkutucuydu.  Adamlardan biri öbürüne kaptan diye sesleniyordu ve Nota adlı korsan grubunun adaya çıktığını söylüyordu. Bunu duyan öbür adam ise birkaç küfür sıraladıktan sonra hemen adayı terk edeceklerini söyledi ve kapının önünden uzaklaştılar. Onlar gittikten bir süre sonra biri kapıyı kırdı. Haliyle üçümüz de çok korktuk ; fakat kapıyı açan kişi bize aynen şöyle dedi: ‘’ Bizden korkmanıza gerek yok. Bir korsan grubu olsak bile korkmuş ve savunmasız çocuklara zarar vermeyi düşünecek kadar insanlıktan çıkmadık.’’''


Tatlısından  bir kaşık daha alan Anna’nın yüzünün kocaman bir gülümseme ile kaplandığını görüyorsun. Sana gülümseyerek bakan Anna konuşmasına devam ediyor: ‘’ Kapıyı kıran kişi babandı. Anne ve babamızın ölmüş olması ve küçük kardeşimizin ortalıktan kaybolmuş olması sebebiyle o an gözüm hiçbir şeyi görmüyordu; fakat şu an düşünüyorum da… Annen ve baban gerçekten havalı insanlardı.  Baban hırçın görüntüsü ile bir mafya babasını andırıyordu. Annen ise kısa kızıl saçları ve tatlı yüzüyle bir soyluya benziyordu. Keşke o an kendimi toparlayıp onlara teşekkür edebilseydim.’’

Bunları söylediği sırada elindeki kaşığıyla iç çeke çeke tatlısı ile oynayan Anna, kaşığını bırakıp sana  oldukça sert bir şekilde bakıyor ve: ‘’ Ben onlarla konuşamasam bile abim onlarla konuşmuş. Birini kurtarmak için  Orange adlı bir yere savaşa gidiyorlarmış ve adamıza erzak almak için uğramışlar; fakat olanları görünce dayanamayıp müdahale etmişler ve Kan korsanlarının mürettebatının üçte birini yenmişler.  Ailenin teslim olduğunu nereden  duydun bilmiyorum;  fakat geçerken uğradıkları bir adada yaşanan zulme sessiz kalmayıp savaşan  biri, söz konusu kendi kızı olduğunda asla paşa paşa teslim olmaz. Böyle saçma düşünceleri aklından çıkar.’’ Diyor.

Ardından da sert çıktığını düşünmüş olacak ki bir kahkaha atıp ellerini başının arkasına atıyor ve sandalyesine yaslanıyor. ‘’Böyle işte.’’ Diyor gülümseyerek. ‘’Sizin bir çeşit hayranınız oluyoruz sanırım. Denize açılmamızın sebebi ailenle bir daha görüşmek ve kan korsanlarından hesap sormaktı. Şimdilik amaçlarımızdan biri kaybolmuş gibi.’’

Anna konuşmasını bitirdikten sonra Tanaka ve Mey-Rin’in içeri girdiğini görüyorsun.  Tanaka elinde senin kılıcını tutmakta. Yanına yaklaştıktan sonra titreyen sesiyle : ‘’Güzel kızım, kılıcın bu mu?’’ diye  soruyor.

‘’Saçmalama.’’ Diyor, Lulu’nun yanına gelip ona zorla et yedirmeye çalışan Anna.  ‘’Bize karşı kendini borçlu hissetmene ya da yaşadıklarımızdan dolayı bize acımana gerek yok.  Şu an her şeyin yoluna girdiğini söyleyebilirim.  Büyük abim adada kalıp yönetici olmaya karar verdi. Lulu ve ben de bu yola girmeyi tercih ettik. Üç kardeş de özgürce istediği hayatı yaşıyor kısaca. Dördüncü kardeşe gelince, ondan bir daha haber alamadık. Ölüsüne veya dirisine ulaşamadık kısaca; fakat hala hayatta olduğuna inanıyorum. Değil mi Lulu, kardeşin yaşıyor değil mi? Hadi aç ağzını ve ye şu eti! Bak Uçak geliyor!’’

Anna çatal ile etten bir parça alıyor ve çatalı Lulu’nun ağzına doğru yaklaştırıyor. Lulu ağzını açmış bir şekilde etin kendisine gelmesini beklerken kısa bir anlığına senle göz göze geliyor ve yüzü kızarıyor. Yüzünün kızarmasının ardından da hızlıca Anna’nın kolunu itiyor ve ona büyüdüğünü söyleyerek bağırıyor: ‘’Leydim! Ne yapıyorsunuz? Ben artık büyüdüm. Kendi yemeğimi kendim yiyebilirim. Ayrıca bana Lulu demeyi kesip tam adımı söyleyin. Lulu beni bir çocuk gibi gösteriyor.’’
Anna önce Lulu’nun kızarmış suratına sonra da sana baktıktan sonra elini ağzına götürüp gülümsüyor ve: ‘’Oooo. Yoksa küçük Lulu yanındaki yabancı abladan mı utandı? Pekala, o zaman kendi etini kendin ye. Etini yediğin sürece sorun yok.’’ Diyor.

Anna’nın bu sözleri üzerine Lulu’nun yüzü daha da kızarıyor. Oturduğu sandalyeden ayağa kalkıyor ve: ‘’ Lucifer Lukas Leydim! Soy ismimi söylemesen de olur. Neden bana Lucifer ya da Lukas yerine Lulu diyorsun ki?’’  diye bağırıyor.
Lulu’nun kendisine bağırmasını sürdürmesi yüzünden Anna da ciddileşiyor ve: ‘’ Ne var yani, beğenemedin mi? Hem sen de bana Anna  veya abla diye hitap etmek yerine Leydim diye hitap ediyorsun. ‘’ diyor.

Lulu bunun üzerine ablasının iyice yanına yaklaşıyor ve: ‘’İyi de herkes sana Leydim diye hitap ediyor ne yapayım? Ayrıca Senin tam adın da Anna değil, Marianna Leydim!’’ diyor ve ablasının yanaklarına asılıp yanaklarını çimdiklemeye başlıyor.
Lulu’nun son sözlerinden sonra Anna da sakinliğini kaybediyor. Az önceki soylu tavırları yerini varoş mahalle sakini tavırlarına bırakıyor. Anna da bir yandan kardeşinin yanaklarına saldırmakla meşgulken bir yandan da: ‘’Kaç kere dedim Marianna deme diye! Marianna beni yaşlı ve huysuz biri gibi gösteriyor!’’ diyor.

İki kardeş birbirine girişmişken Mey-Rin durmalarını söyleyerek yanlarına doğru koşmaya başlıyor; fakat bir anda yere kapaklanıyor ve yerde yüz üstü sürüklenerek sağ taraftaki koltuğa kadar gidiyor. Bu sırada bir horuldama sesi duyuyorsun. Sesin geldiği sol tarafa baktığında Tanaka’nın çoktan soldaki koltuğa uzanıp uyuduğunu görüyorsun. Gürültü onu etkilemiyor gibi. Tüm bunlar olurken Alfred , herkes yemek yemeyi kesmesine rağmen  masadan bir şeyler alıp masaya bir şeyler koymaya devam ediyor. Onu da yaşanan bu kargaşa etkilemiyor gibi gözüküyor. Tamamen servis işine odaklanmış durumda.

Bir süre daha devam eden kargaşa, içeri Sebastian’ın girmesiyle son buluyor. Sebastian’ın içeri girmesiyle herkes Sebastian’a bakıyor.  Sebastian’ın üzerinde sadece pantolonu var. Sağ elinde gömleğini ve ceketini, sol elinde ise ayakkabılarını ve çoraplarını tutuyor. Sebastian’ın oldukça düzgün vücudunu gören Mey-Rin’in burnundan kan fışkırıyor ve tekrardan yere yapışıyor. Uykusundan uyanmış olan Tanaka ise düşünceli bir şekilde başını sallayarak Sebastian’ın  alt bölgesine doğru bakıyor. Alfred ise yaptığı işi bırakıyor ve Anna’nın yanına sokulup bir eliyle Anna’nın öbür eliyle de Lulu’nun gözlerini kapıyor.

Bu sırada Sebastian ellerinde tuttuğu eşyaları yere bırakıyor ve ellerini ıslak pantolonunun cebine soktuktan sonra yanına doğru yürümeye başlıyor.  İyice dibine kadar sokulduktan sonra gözlerini senin gözlerine sabitliyor. Ardından da hafifçe sana doğru  eğilerek konuşmaya başlıyor: ‘’ Güverteye birkaç kişi getirdim. Arkadaşınız onların arasında olabilir. Bir çıkıp bakın isterseniz.’’