La Berceuse De La Mer

Merhaba size ey hikaye severler. Bu gün ki ozanınız ben deniz Sylvanas ve zaman zaman araya hikayelerinin gireceğini bildiğimiz babamla yaşıt olan yazar Tuotilo Hucbald.

Önce kendimizi tanıtmakmış adet öyle midir efendi yazar? Hadi başlayalım o zaman.

Ben yedi denizin en yetenekli ozanı Sylvanas Windfinger, kadınlara yaşları sorulmaz lakin otuzuma yaklaştığımı size çıtlatayım en iyisi. Yazmaktan daha doğrusu uzun uzun yazmaktan pek anlamam, kelimeler uzadıkça başım döner ancak müzikle birleştirmek söz konusu olunca benim gibi geniş yelpazeli birini bulmak için nice denizler gezmeniz gerek diye bilirim. İddialı olduğum yegane konu enstrüman yelpazem olsa gerek.

Pek zayıf derler bana, boyun adamda ortalamanın üstündedir. Yeme içme de pek kilo aldırmaz bana ancak iyisi mi kilodan pek konuşmayalım. Kimi zaman gerginleştirir bu konu beni. Beni tanıyorsanız daha fazla uzatmama gerek yok, umarım şarkılarımı seversiniz değerli dinleyenler. Hepsini severek yazdım, bir gün duymayan kulaklarınıza ve ya görmeyen gözlerinize derman olur bazı notaları umarım...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yolculuk için hazırlanmaya başladığım gece ailemle kutlama yapmıştık, daha ziyade ortada bir cenaze havası vardı... Bilirsiniz, bir birine bağlı aileler öyle ayrılıkları kolay kaldıramaz, bizimki de öyleydi. Babam ilk piyano eğitmenimdi, aynı zamanda ilk aşkım ve ilk dostumdu. Annemse her zaman olmak istediğim kadınsı figür olmuştu, kurdeleler bağlı olan eteklerinin çiçek tarlalarında dans edişini kimi zamanda çamurlu yağmurun altında küpe çiçekleri gibi burkulup eski hali olmasa da başka manzaralar yarattığını gördüm.

Kız kardeşim küçüktü ve biraz yalancıydı. Annemler uyanmadan kalkmak istemiştim, onlara yalan söylemiştim. Bilirsiniz, üzülmesinler ne gerek var. Sabah erkenden kalktığımda kardeşim de peşime takılmıştı. Küçük ayaklarını yavaşça basması zaten ses çıkarmayan o patilerin iyice sessizleşmesine neden olmuştu. Arkamdan gelip kalçamı mıncırmaya başladığında da "Ah!" diye basmıştım korkudan çığlığı. Sonra başladı son aile kavgamız.

Kahvaltılar yapıldı, temiz kıyafetler alındı, iç çamaşırları, sütyenler her ne varsa alındı kısacası. Antika silah bir kere daha temizlenip kemerime asıldı. Koca koca mermiler ceplere dolduruldu. Anlayacağınız, bir ton angarya yaptılar ancak kıyafetlerden bir kaçını alıp kardeşimi omzuma aldığım gibi şehrin içine yürümeye başladık. Annemlere kalsınlar diye tembih ettim, bizim küçük Yrel yolları iyi bilirdi. Kendi başına dönmesi sorun olmazdı, yolda beni görenler ayaklarımın altından çıkan tıngırtı seslerinden her zamanki gülümsemeleri ve kahkahalarıyla uğurladılar. Ekmek vereninden, elma verenine. Birisi gidip öteki geldi, reddetmekten iflahım soldu derken dört yolun geçtiği köşenin batı tarafındaki öğretmenim Ozart'ın evini gördüm. Her zamanki gibi o saçma peruğunu takmış, yüzünü maskesiyle örtmüştü. Burnunu yukarı kaldırmış öylece dışarıyı izliyor gibi yapsa da o pudralı güzel yüzünden akan her bir damla yalanını haykırıyordu.

Müziksiz şiiri mi olur ozanın:

Ben fark etmeden çoktan biletleri alacağımız yere gelmiştik, tepemdeki yaratığı indirme vaktiydi. Bilet fiyatları uçuk değildi ancak istediğim odaya karar vermek zor. Çok dar alanlarda kendimi iyi hissedemem ancak bir tane cam için de bir ton para bayılmak ne kadar mantıklı bilemiyorum. Yolculuğum uzun sürebilir, bu nedenle belki de camlı olanı seçmem lazımdı ancak indikten sonra yapacaklarımı düşünürsem galiba tavan altı denecek izbe bir yer bile işimi görürdü. Gerçi genel kullanım alanında soyulma riskim var, hem güneş girmeyen odaya şeytan girer. En iyisi güneş giren odaya geçmek. Adama 40.000 belisini verdikten sonra, artık yolculuğum başlayacaktı!

Out:
İmzamdan parayı düşüyorum, gerçekçi olalum.

Çıngırdak misali gidişimi haykıran ayaklarım bana yoldaş olsun. Olabildiğince kısık tutmaya çalışsam da sesini ayaklarımın, ne yazık ki bunu duyup fark eden insanların bana kenetlenmesinden olsa gerek sanki etrafta hiç ses yoktu. Belki de heyecanım vücuduma vurmuştur ki, kontrol edemiyorumdur sesleri.

Bilet fiyatlarını düşünürken, gidilecek yerleri anlatan adamın her ne kadar bıkkın haliyle bana sunuşuna maruz kalsam da bu adamın adının Edmund olduğunu öğrenmem uzun sürmüyor. Pekala da eğlenceli birisi olabiliyormuş. Yarım saat sonra hareket edileceğini öğrendiğimde, etrafı biraz gezmenin zararı olmaz dedim kendi kendime. Kardeşimi tepemden indirip yere koyduğum sırada beni izlediğini düşündüğüm yaşlıca bir adam fark etmiştim. Edmund ile konuşan bu adam bana biraz fazla dik bakıyor gibi gelmişti bu nedenle ben de ona bir baktığımda şaşkın hareketlerle piposunun olmayan tütününü yakmaya çalıştı.

Biraz rahatsız etmiş olsa da gülümseme biraz da içten içe kıkırdamama sebep olmuştu bu şaşkın hareket. Elimle ağzımı kapadıktan sonra, hafiften kızarmış yanaklarımla kardeşime "Eve geç kalma sakın. Kuşlarıma yem vermeyi de unutma. Geri döndüğümde ustamın evini de benim temizlediğin gibi temizlemiş olarak görmek istiyorum. Benim işlerim artık senin kocaman kız oldun!" dedikten sonra onun cevabı ile yaşımın tekrar farkına varmıştım "Sende koca kadın oldun ama evde kaldın." yine utandırdıktan sonra beni kafasına hafifçe vurup alnından öptükten sonra el sallayarak gemiye doğru ilerledim hızlı adımlarla.

Notalar ayaklarıma yoldaş, birlikte basit bir tekerlemenin müziğini yapıyorduk. İnsan yürürken bazen içinden ah şu şarkı deyip bilemediği hani ancak o ana tam uyan neşeli ve ya üzüntülü gelen şarkılar vardır ya. İşte onlardan birisi, çok basit bir tekerleme "Hı-hı, hı-hı,Hıh-hıhıhı-Hıh-hıhıhı!" diye bir tekerleme işte.

Etrafımdaki hareketlilik bir yana, hızlı adımlarla kamarama gittikten sonra epey bir şaşırmıştım. Ceviz ağacının böyle bir yerde kullanılması epey ilginçti. Epey iyi görünen bir yatak, üstüne bir de kendine ait bir duş! Yok daha neler diye düşünmeden edemedim, epey şaşırmıştım bu duruma. Eşyalarımı yatağın yanına koyup şöyle bir etrafa baktım, belki içeri girilecek başka bir kapak falan vardır diye, yoksa da odamı kitleyip bi dayanıklılığına bakacaktım kapının. Gecenin bir yarısı istenmedik birinin gelmesi kötü olurdu, bu antika tabanca ne kadar güçlü bilmiyorum ancak mermileri epey yıkıcı olduğunu gösteriyor. Her neyse, her şey bittikten sonra gemiyi biraz dolaşacaktım. Neler var, kimler var? Tanıdık yüzler var mı etrafta bir görmek lazım!

Bir söz vardır bilir misiniz? Nereye giderseniz gidin hiç bir yer güvenli değildir çünkü oranın güvenli olduğunu düşündüğünüzde her şey zaten basitleşmeye başlar ve güven dediğiniz durum bir birine bağlı sicimler gibi çözümlenir. Sonunda ortaya çıkan şey zaafiyet olur, ekstra korumalar almanın bir zararı olmaz. Bir şarkı da vardı hatta, ne diyordu... Hah şey!

Ellerim onun sanırken
Bir baktım boşlukta yüzen kuş

Güvenlikle alakalı değil ancak bir şeye fazla da bel bağlamamak gerekli, en iyisi bir kaç kere daha kontrol edip kendini garantiye almak. Evet, evet en mantıklısı bu.

Silahımı bluzumun altına doğru yarı saklanmış bir şekle getirdikten sonra dışarı çıkmıştım, ki az ilerimde beni bana andıran birini görmüştüm. Yaşça bana "deli" diye hitap ettikleri zamandan oldukça uzaktı ancak bu görünen kişi de oldukça farklıydı.

Bana deli demelerinin temel nedeni bazen sesler duyup görüntüler gördüğümü düşünürdüm. Hayır düşündüğünüz anlamda değil, bir şeyler gördüğümü düşünürdüm. Yerde yürüyen karıncanın ayak seslerini duyduğumu ve o yaprağın üzerine çıkıp yeşille kahve rengi kabuğunun tam buluştuğu anda dişlerini o sulu yeni düşmüş taze yaprağa geçirdiğini izlediğimde kimsenin göremediği bir şeyi gördüğümü düşünürdüm. Hoş, sanatçı dediğin biraz deli olur zaten.

Bu geminin kendisinin olduğunu sanan bu genç ruhlu adamı bir tebessüm ile izlemeye koyulmuştum. Tayfanın kendine ait olduğuna inanmıştı, benim için güzel bir görüntüydü. Bu sırada aşağıda beni dikizleyen adam yanımızdan bir tüy misali uçarak geçerken hafiften bir iğnelemişti.

Sonrasında bu karşımdaki kişi, bana bisikletinin kardeşi olduğunu söylemişti. Adının Renos olduğunu da laf arasından çekip çıkarmıştım. Yedi yaşında gelen bir hediye olsa gerek ancak kim bilir belki de gerçekten de kardeşidir! Hemen ardından benim biraz daha büyüyen tebessümüm ile bisikletiyle konuşmuş ve onun da benden hoşlandığını söylemişti. Tulpar ve Renos, evet isimleri bu.

Bana bir teklif bile yapmıştı ben de biraz daha gülümseyip "Ben aslında önce Lougue Town'a gidip bitişlerin ve başlangıçların yaşandığı yeri görmek istiyorum; ama senin için Tulpar'ın herkesin duyacağı gibi konuşmasını sağlayabilirim." dedikten sonra bisikletin ana miline bağlı demir telleri tutmak için izin ister bir şekilde "Tulpar'a dokunmam da sakınca var mı?" diyecektim. İzin verirse elimden geldiğince bir şeyler çalacaktım...

İzin vermesi dahilinde çalınacak şarkı:

Ondan bisikletini istediğimde beni üzerinde gezdirmeyi teklif ettiğini tekrar hatırlatmıştı bu genç-yaşlı adam ancak benim tek tekerlekli bir bisikletin üstünde durmam meyvem olmadan senfoniler çalmama benzer. Kulakları tırmalar ve insanları güldürür. Bu nedenle bu söylediği sözden sonra sadece naif bir gülümseme ile reddetmem gerekmişti. Elime aldıktan sonraysa asıl olay başlayacaktı.

Müzik çalmak garip bir şeydir, ellerinin tuşlara ve tellere dokunması tarifsiz bir his olsa da elimi attığım her şeyin enstrüman olması daha farklı bir his veriyordu. Sanki her yerimde o terin ve kirin bulaştığı gergin teller sarılıydı ve ben onların arasında dans ederek hayatımı idam ettiriyorum hissi veriyordu. Gözlerimi derin bir nefesle kapadıktan sonra sadece çalacağım şeyi düşünmem yetiyordu. Sonrasında ellerimin her hareketinde sanki o gergin teller parmaklarımı okşuyordu, tuş bastığım her notada bir yağmur bulutundan düşüyordu damlalar.

Notların her birisi ayaklarımın altındaki basamaklardı, istemsizce ritmi tutmak için vurduğum ayağımdan gelen metronom sesleriyle kulağım sanki birlikte çalışıyordu. Ellerime emir veriyorlardı, telleri tek tek çekerken gözlerim ve ya zihnim orada değildi. Ruhum çok başka bir yerdeydi, kışın etrafta uçuşan kızıl yapraklar vardı her yerde. Yürürken hışırtıları kulaklarımı dolduruyordu, arada sırada çıkan sessizlik bir kaç dakika sonra gelen yağmurun uğultusunu bekliyordu.
Damlalar düşerken sonra fırtına benzeri sesler kulağımı dolduruyordu, güzel bir rüya gibi arada sırada gelip giden hüzünlü sızan sular parmaklarıma darbe vermem için yalvarıyordu. O yalvardıkça ellerim daha da baskın oldu ve akortlar değişmeye başladı. Klasik arpejler kendini daha basit ancak doğal olanlara yerini bırakmaya başladı. Güneş yavaştan kendini de göstermeye başladığında insanlar da camlarını açıyordu uzakta bir yerde, derin derin çektiğim yağmurun kokusu şu an içinde bulunduğum geminin kalasları arasında sızan tuzlu deniz kokusunu çoktan bastırmıştı bile. Islanan yaprakların çıkardığı sesler git gide azalırken güneş hafiften çıkmıştı. Islanmış uçlarımı okşayıp bana huzur veriyordu. Müzik buydu işte.

Her şey bitip yağmur suları geri yerlerine çekilmeye başladığında bende alnımı elimin tersiyle silip bir iki kere yelpaze gibi yaptığım elimle kendime azıcık bir rüzgar yapıp gözlerimi açtığımda etrafımda insanların toplandığını görmüştüm. İnsanlar beni izliyordu, bu garipti arp iyi çalabildiğimi düşündüğüm bir enstrüman değildi ancak görünüşe göre insanların içinde bir yere dokunmuşum gibi görünüyor. Özellikle de Renos için etkileyici olmuştu. Hayal dünyası gerçekle buluşmuştu bir yerde.

Fazlasıyla mutlu olmuştu, en saf mutluluk olsa gerek. İnsanın içini ısıtanlardan, sonrasında bana bir soru yöneltmişti. Aptal bir gülümsemeyle başımı kaşıyarak "Arp çalmayı öğretebileceğimi sanmıyorum ancak..." dedikten sol elimi duvara koyup, sağ elimle de onu keman gibi çalarak "Keman hakkında bir kaç bir şey göstere bilirim hehehe..." diyecektim. Böylece Tulpar'ın üzerindeyken de çalabilirdi eğer isterse.

Gemi beni alkışlıyordu bu sırada, kendimi ne kadar kaptırmışsam. Devam etme isteği oluşturuyordu bu durum ancak etrafta bir birinden ayrı üç kişi de bulunuyordu. Belki de onlar da müzisyendir ve beğenmemişlerdir. Bu Trio'ya kendi içimde İyi Kötü ve Çirkin lakabını takıyorum. Evet, öyleler.

Renos'a bakıp "Sana öğretebileceğim entrümanı getireyim bekle." deyip odama dönecek ve kemanımı alacaktım. Dışarı çıktığımdaysa derin bir nefes alıp çalmaya başlayacaktım.