Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

tarafından East Blue Anlatıcı Salı 19 Ocak 2016, 22:02

Kaynayan kanın ve plansız hareketlerin yüzünden ölüme çok yaklaşmıştın. Denize erzak almadan ve harita bilgisi olmadan açılmak için ya ölümden korkmayıp şansına güvenen biri olman yada deneyimsiz bir aptal olman gerekirdi. Aradan 4 gün geçmişti ve sen koskoca denizde dalgaların götürdüğü yere doğru sürükleniyordun. Üzerinde bulunduğun eski balıkçı kayığı parçalanmaya yüz tutmuştu ve şansın yaver giderse, seni ancak bir sonraki adaya kadar götürebilirdi. Güneşin varoluş amacının seni öldürmek olduğunu düşünecek kadar paranoyak hale gelmiştin. Geceleri ise donarak ölmemek için uyumuyor, hareketsiz kalmadan vücut ısını yukarıda tutmaya çalışıyordun. İlk kez denize açılmış biri için sallanmalara iyi dayanmış, 4 gün boyunca boş mideyle en fazla 6-7 kere kusmanın eşiğine gelmiştin. Susuzluktan damağın birbirine yapışmış, miden artık çıkardığı seslerle seninle konuşur olmuştu. Deniz suyundan içmemek için kendini zor tutuyordun ki tam kendini kaybedip suya kafanı daldırmak üzereyken kendinden geçip bayıldın.

Uyandığında 4 gündür süren aralıksız sallanma hissi kaybolmuştu. Gözlerini yavaşça açıp etrafa bakarken sonunda bir kara parçasına ulaştığını anladın. Ucuz atlatmıştın ama etrafta ne bir market ne de bir insan görülüyordu. Yani açlık ve susuzluk tehlikesi hala senin için devam ediyordu. Sık ağaçlar görüşünü kapıyor ve seni adanın içinde ne gibi tehlikeler veya sürprizlerin beklediğini görmeni engelliyordu. Etrafta kuş ve dalga seslerinden başka bir şey duyamıyordun. Yinede dikkatlice dinlersen ağaçların arkasından şiddetli bir şekilde dökülen şelaleyi duyman mümkündü. Tabi temiz su kaynağının vahşi hayvanları da çekeceği aşikardı...

Konu Heidegger Von Becker'indir.

RP KURALLARI:

tarafından Misafir Salı 19 Ocak 2016, 22:48

Gerçekten, bu kadarı da olmaz. Arkadaş açıldım denizlere, kurtuldum bu kahpe hayattan; artık ne o sıkıcı okul ödevleri, ne o gereksiz ciddi arkadaşlar, ne de hayatımı bitiren idari işkenceler var diyordum ki başımıza tabiat ana denk geldi. Vay kahpe tabiat ana, yeminle güneşin her türlü ışını artık o kadar fazla ki gözlerime, her gözümü şöylece güneşe diktiğimde içimden bildiğim tüm küfürleri gayri ihtiyarı sıralıyordum. O kadar dayanılmaz bir durumdaydım ki artık, okulda bana yapılan o işkenceleri; sadece bir gececik aç bırakılmaları, odalara kapatılmaları, dayak atılmaları mumla arıyordum. Sırt üstü kayığa uzanmış artık hiç efor sarfetmemeye çalışarak, kalan potansiyel enerjimi de boku bokuna harcamak istemiyordum. O kadar zordu ki durumum, kayığın dalgalarca denizin üzerinde sallanması bile beni yoruyor, artık bu işkenceden kurtulmak için, ölmek için vakit sayıyordum. Böyle anlarda bilirim ki insanlar hayaller, seraplar falan görürmüş; zannediyordum ki tanrı bana bu fırsatı tanıyacak. En azından hayallerimde tadını hayal meyal hatırladığım, canım cicim, hayatımın anlamı su ile karşılaşabileceğim diye düşünüyordum. Ama efendim şuncacık çocuk olarak ne yaptıysam tanrıya, hayalin ucundan bile göstermedi. Aslında bazı hayaller görmüş olmam ile birlikte bunların su ile uzaktan yakından ilgisi yoktu, ergenlik dönemlerinde herkes böyle hayaller kurar. Artık suyu düşünmemem gerektiğini düşünerek suyu düşündüğüm için ve bu paradoksun farkında olup buna bir çözüm bulmam gerektiğini düşünürken bile suyu düşündüğüm için delirecek seviyeye gelmiştim. Artık daha fazla dayanamayacağımı düşünerek kayıktan kafamı uzatarak deniz suyu içmeye teşebbüs ettim. En azından son anlarımı suyun boğazımdan geçiş hissini hatırlayarak geçiririm diyordum ki, koy vermişim aklımı.

Gözümü açtığımda artık sallanmanın olmadığını fark edince ilk aklıma gelen ölmüş olduğum düşüncesiydi fakat sonra o dayanılmaz susuzluğu bir kez daha hissedince hala yaşadığıma kanaat getirdim. Zira öbür dünyada bile insana işkence yapmazlar herhalde? Tüm vücudumu zorlayarak kayığımdan kendimi attım. Ayağa kalkarken bedenimin ne kadar zor bir durumda olduğunu, resmen tüm enerjimin kaybolduğunu farkettim. Şöyle bir etrafıma baktığımda ne bir insan, ne bir pazar yeri, market göremeyince tüm ümitlerimi kaybettim. Öyle bir andı ki bu, kendimi şuracığa bırakıp ölüm anımı şu halimle bekleyecektim. Zaten çok da uzakta olamazdı. Fakat artık nasıl şu halimle becerip o şelalenin sesini farkettiysem, su sesi gibi bir şeyler ilişti kulaklarıma. Son zamanlarda duyduğum en güzel şeyin bu olduğuna dair yemin edebilirim, hem de suyun üzerine. Bakın o kadar kuvvetli bir yemin yani.

Aklıma ilk başta beynimin bana bir oynadığı fikrinin gelmediğini söylersem yalan söylemiş olurum. Fakat bu fikri çok kolay defettim aklımdan. Yani oyunsa bile hala biraz çocuktum, oyun oynamak için o kadar da büyümemiştim. Hem hangi salak bu bir hayal olabilir diye şu durumdayken kendini su içmekten alıkoyabilirdi ki? Ben de öyle yapmayacaktım zaten. Fakat zihnimde sürekli bir alarm hali sürmekteydi, bu sefer de beni tehlikeli hayvanlara karşı uyarıyordu güya. "Bak" diyordu "Ne olacağı belli olmaz. İn cin yok, götü sağlama alalım. Gel hele vazgeç bu işten" diyordu. Lan bende bunlara kanacak göz var mı? Bırak onu kanmaya kalksam buna destek verecek irade var mı? Vahşi hayvanların amına koyayım afedersiniz, bana bir şey olmasın diyerek suyun olduğu bölüme doğru inceden yol almaya başladım, vücudum elverdikçe.

**East Blue Anlatıcı** Mesaj Sayısı : 299 Kayıt tarihi : 17/01/16

Yerden kalkıp ağaçlara doğru yürümeye başlamanla birlikte midende guruldamaya başlamıştı ama bu öyle sıradan bir guruldama değildi. Bu bir kükremeydi! Vahşi doğada olsa, bir aslanı korkutup kaçıracak cinsten bir kükreme. Sanki midendeki asitler ayaklanıp içeride bir savaş veriyordu. Diğer taraftan ise susuzluğun etkisinide iyice görmeye başlamıştın. Düşüncelerinin gittikçe yavaşlayıp silikleştiğini fark edebiliyordun. Ah, unutmadan birde güneş vardı. Yumurta kırsan pişer derler ya? Bu durumda aynen öyleydi. Tabi pişen yumurta değil senin kafandı. Yumurta olsa ne güzelde olurdu.

Bir şekilde sahili geçip ağaçlara vardığında güneşin etkiside bir nebze azalmıştı ama bu seferde nemli ve sinekli bir hava ile karşılaşmıştın. Senle ziyafet çekmek istiyen sinekler bir türlü yakanı bırakmıyordu ve oldukçada kalabalıklardı.

Normalde bile oldukça zorlayıcı olacak uzun bir yürüyüşü açlık ve susuzlukla beraber yapmanın ardından ağaçları da geçip şelaleye ulaştığında ufak bir sorunla karşılaşmıştın. Şelale sana kıyasla epey bir aşağıda kalıyordu. Emin olamasan bile sudan 6m yükseklikteydin, şelale ise senin 6m aşağından başlayıp bir 10-15m daha aşağı gidiyordu. Suya atlayabilirdin ama bu durumda akıntıya kapılıp şelaleden düşme riskinide beraberinde getirirdi. Yada sola yani şelalenin döküldüğü yönün tersine doğru gidip aşağıya inmek için bir yol arayabilirdin.

tarafından Misafir Paz 31 Ocak 2016, 00:36

Kimileri sevda uğruna büyük yolculuklardan geçerken, çöller de harap olurken; kimileri küçük bilgi kırıntıları için umurunda olmadan yıllarca seyahatlerr çıkarken bizim düştüğümüz duruma bak. Su lan! Yani arkadaş denize açılıyorsun, insan yanına bir iki şey alır. Bu kadar mı aymaz, bu kadar mı kendini bilmez, kendini bırak bu kadar mı vahşi doğadan bihaber olur bir insan? Şimdi doğa ana beni öyle bir şekilde sindirecek ki, kimsenin benden haberinin olmasını bırak belki kalıntılarım bile bu tenha köşelerde unutulmaya yüz tutulacak. Sonra efenim belki toprağa karışacak ya da efenim bir hayvan leşimi yemeye çalışacak. Leşim bile o kadar susuz olacak ki, benden faydalanmaya çalışan bitkinin tüm öz suyu kuruyacak, leşime dil uzatan pis hayvan ömür boyu susuzluk lanetine tutulacak. Hatta o kadarı olacak ki bence, benim karıştığım her yerde bir sıkıntı meydana gelecek. Tüm dünya toprakları su, su, su diye bağırmasa bile onu çağrıştıran bir şekilde anacak. Dünyada susuzluk hat safhaya gelecek. O kadar ki, o kadar yani. Artık ne düşündüğümü bilmiyorum. Acaba bedenimden akan ve içinde biraz da su değeri taşıyan, şu terlerimden mi faydalansam? Boşu boşuna akan tüm sular artık benim için ömrümden bir ömür. Sosyal mesaj da vermek gerekirse, gereksiz yere muslukları akıtmayın amına koyayım diyebilirim. Sonra küresel olarak ısınacağız, zaten güneş tepemde, peşimden ayrılmayan sivrisinekler var. Daha fazlasını kaldıramam, yeminlen ergen gençler gibi intiharı düşlerim artık. Gerçi ben de ergen bir gencim ya, neyse. Tanrım, galiba deliriyorum.

Şu gördüğüm suysa gerçekten 17 yıllık kısa hayatımın en mutlu günlerinden birini yaşıyor olabilirim, günlerinden biri hatta; besbelli ki en mutlu günüm bu benim. Aşağımda kalan bu suya nasıl ulaşabilirim ki. Hiç düşünme atla gitsin. Bıraktım kendimi, suya ulaşabilirsem serap değildir.

tarafından East Blue Anlatıcı Ptsi 01 Şub. 2016, 22:53

Genç kahramanımız riske girip kısa yolu seçiyor. Mesafede aslında çok yüksek değil ama şelale, işi bozuyor. Eğer ilk atlayışında dengesini kaybederse akıntıya kapılıp şelaleden düşebilir. Şelale'nin döküldüğü kısmın derinliğinin az olması gibi bir durumda, Becker kafasını sert bir şekilde zemine vurabilirdi. Ayrıca şelalenin aşağısına onu neyin beklediğini bilmiyordu.

Aslında bunların hepsi yola hazırlıksız çıkması yüzündendi. Eğer yanına bir kaç parça yiyecek ve biraz su almış olsaydı, o zaman uzun yolu kullanabilirdi. Yada sağlam bir gemi ve birde rotacı alsaydı, hiç bu duruma düşmezdi. Bunların hepsi tecrübesizlikten kaynaklanan şeylerdi. Bu gün yaşadıkları yarın hata yapmaması için kulağına küpe olacaktı. Sonuçta her şey kitaplardan öğrenilemezdi ve ne kadar iyi eğitim almış olsanız bile tecrübe olmadan hiçbir şey yapamazdınız.

Bulunduğun konumdan suya atlıyorsun. Aşağı yukarı bir saniye içinde vücudun suya çarpıyor. Atlama metotlarını bilmediğin ve bodoslama atladığın için atladığı 6 metre sana 20 metre gibi geliyor. Bu yüzden büyük bir şaşkınlık yaşıyorsun. Yaşadığın şaşkınlık yüzünden boğulmaktan zar zor kurtulabiliyorsun ama dengeni sağladıktan sonra başka bir sorunu fark ediyorsun. Suda kontrolünü sağlamak için harcadığın zaman süresinde akıntı seni epey bir ileriye taşıyor. Şelaleden düşmene 8m kaldı, karadan ise 5m uzaktasın.

Pasiflik:

**East Blue Anlatıcı** Mesaj Sayısı : 299 Kayıt tarihi : 17/01/16

1. Pasiflik Uyarısı. Her 24 saatte bir tekrarlayacağım. Yarın olmaz isen turda hiç bir şey yapmamış var sayacağım.

tarafından East Blue Anlatıcı Paz 07 Şub. 2016, 02:56

Von suya düşmesine rağmen hiçbir şey yapmamayı tercih ediyor. Belli ki bir bildiği var. Kahramanımız şelalenin ucuna kadar usulce sakin bir şekilde geliyor. Sonra bir anda şelaleden düşmeye başlıyor. Düşerken sol kolu kayalardan birine çarpıyor. Bu çarpma sonucunda kolundaki tüm kemikler tuzla buz oluyor. En azından Von böyle hissediyor.

Bir saniyelik bir düşüşün ardından Von suya çarpıyor. Dengesini kaybettiğinden kafası yere çarpıyor. Çarpma sonucunda kafa tası çatlıyor. Bütün bu yaşadıkları yüzünden kahramanımız kontrolünü kaybetmiş durumda. Acilen bir şey yapmaz ise boğulacak.

Uyarı:

tarafından East Blue Anlatıcı Ptsi 08 Şub. 2016, 01:08

Öldün.

Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Geri: Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Geri: Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Geri: Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Geri: Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Geri: Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Geri: Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]

Geri: Acemi Gezgin [Heidegger Von Becker]