Yalnız Kurt [Akaba Nimura]

Nimura koltuktan dikilip masaya ellerini koyduğunda, Whayto da hızlıca yerinden kalkmıştı;fakat Fione: ''Sakin ol. Sadece konuşuyoruz.'' diyerek Whayto'yu sakinleştirmişti. Whayto tekrardan yerine oturduktan sonra, konuşmaya devam etmişti Fione:

''Karargahtaki dostlarımızdan aldığımız bilgiye göre, adada dolaşan seri katil aşağı yukarı senin yaşlarında olan Na-ha ırkından bir kadın. İşe bak ki sen de Na-ha ırkındansın. Irkçılık yapmak istemem.Sonuçta göz renklerimiz dışında her şeyimiz aynı;fakat Na-ha ırkındakiler çok nadir ortalıkta gözükürler ve işe bak ki elimizde iki Na-ha var.  

Bunları söyledikten sonra tıpkı Nimura gibi ayağa kalkıp ellerini masanın üzerine koyan Fione, başını Nimura'ya doğru uzatıp direkt olarak Nimura'nın gözlerinin içine bakarak: ''En güzel bulma yönteminin bu doğum günü olduğunu söyledin. Bu gece bir şeyler olacağından nasıl bu kadar emin olabilirsin ki? Yoksa katilimizle bir bağın mı var? Sevgili misiniz yoksa arkadaş mı?'' demişti. Fione'nin sözlerinden sonra Whayto tekrardan ayaklanmıştı;fakat Whayto'nun ikide bir ayaklanmasına kızan Fione, onu azarlamış ve ona odanın dışına çıkmasını emretmişti.

Sonrasında ise derin bir nefes alıp yerine oturmuştu Fione. Nimura'ya da eli ile sandalyeyi işaret edip: ''Dinliyorum Na-ha-kun. Beni her şeyin bir rastlantı olduğuna inandır.'' demişti.

Out:

İki Gün Önce
Peşindekileri zar zor atlatabilmişti. Büyük bir  ağacın yukarısında kalan  dallarından birinde uzanıyordu şimdi. Oldukça yorulmuştu. Eve gitmek istese de kolunu kaldıracak hali kalmamıştı. Hem birazdan sabah olacaktı. Şu an ormandan çıkması ölümüne davetiye çıkarmaktan farksızdı. Zar zor açık tutabildiği gözleriyle gökyüzüne bakarken hayatın ne kadar da garip olduğunu düşündü. Küçükken, gece geç saatlere kadar uyumayan yetişkinlere hayranlık duyardı. Aldığı her nefesin kendisine yoğun bir acı verdiği zamanlarda, sürekli birilerinin uyanık olup olmadığını düşünürdü. Acaba ay dedenin bile uykuya daldığı zamanlarda hala uyanık olan yetişkinler var mıydı?  Acaba gecenin bir yarısı yine kriz geçirirse bu yetişkinler yardıma gelir miydi? Yoksa herkes uykudayken ölür ve ebediyete mi karışırdı?

Hafifçe doğrulup bacaklarından aldığı kuvvetle kendisini geri iterek sırtını ağacın gövdesine dayadı. Bu sırada çocukken ne kadar da saf olduğunu düşündü. Hayat küçükken düşündüğünden çok daha acımasızdı. Tüm gece uyanık kalan yetişkinler vardı. Kendisi de onlardan biri olmuştu hatta; fakat o yetişkinlerin hiçbiri küçük haline yardım edecek kadar iyi insanlar değildi.  Buna ne yazık ki  kendisi de  dahildi. Kendi gibi insanlar, gecenin karanlığını kendi pisliklerini temizlemek için kullanırdı. Gündüz de bir vampir gibi kuytu köşelere çekilirlerdi. Kendilerinin vampirden tek farkları, kan yerine öldürdüklerinin canlarıyla besleniyor olmalarıydı.  Yine de bundan pişmanlık duyacak değildi. Masum kişilerin canını aldığı olmuştu. Özellikle bu adada işler iyice çığırından çıkmıştı;fakat öldürdüğü kişilerin çoğu ölümü hak ediyordu ve o kişileri yine olsa, yine gözünü bir saniye bile kırpmadan öldürürdü. Derken göz kapakları yavaşça kapandı. Üzerinde günlerdir büyük bir baskı olan kasları, ölmüşcesine gevşedi. Geçmişe dair bir rüya görmeye başladı.


On Beş Sene Önce
Her nefes aldığında ciğerlerine dikenler saplanıyordu sanki. Nefes almak kendisi için  korkutucuydu. Özellikle derin bir şekilde nefes aldığında tüm vücudunu tarifsiz bir acı kaplardı. Acı hissetmemek için nefesini tuttuğu zamanlar olurdu. Böyle zamanlarda bayılırdı ve uzunca bir süre uyurdu. Zaten birkaç saat uyanık durduğunda da acıdan bayılıyordu. Acı duymadan bayılmak kendisi için daha iyiydi.  Tüm bu yaşananların sebebi kusurlu bir şekilde doğmasıydı. Ciğerlerinde bulunan  bir kist ile doğmuştu. Daha sonra bu kist alınmıştı;fakat kist alındığı sırada yapılan bir hatadan dolayı ciğerlerinin  durumu daha da kötüleşmişti.  Hızlı hızlı nefes alıp verdiğinde kriz geçirip bayıldığından dolayı, hastaneye gittikleri zamanlar haricinde dışarıya çıkamıyordu.

Anne, baba ve abisini üzmemek için durumundan şikayet etmemeye çalışsa da artık bu durum canına tak etmişti. Dışarı çıkmak, koşup oynamak ve derin derin nefes alabilmek istiyordu. Özellikle dış dünyayı çok merak ediyordu. Annesi, kendilerinin Na-ha adlı bir ırktan olduklarını ve diğer insanlardan farklı olduklarını söylüyordu. Annesine göre tüm insanlar kendilerinden nefret ediyordu. Babası ise, Annesi bunu söylediğinde Annesine kızıyor ve dünyada iyi insanlar olduğunu da söylüyordu. Çocukluk arkadaşı olan  Tom adındaki bir adamdan bahsediyordu babası.  Abisi ise iyileştiği zaman dışarı çıkıp, kimin haklı olduğuna kendi gözleriyle karar vermesi gerektiğini söylüyordu. Ailesinin bu tavırları, kendisinin dışarıya olan merakını daha da arttırıyordu.

Bir gece, dışarıdan gelen çatışma sesleriyle uyandı.  Sesler oldukça şiddetliydi ve bu durum onu korkutuyordu. Heyecanlanmamaya çalışsa da,  Annesinin odasına girip kendisini kucağına almasının ve evin arka kapısından hızlıca çıkmasının ardından kalbi yerinden fırlayacakmışçasına atmaya başlamıştı. Annesi ,kendisiyle birlikte evlerinin arkasındaki ormana doğru son sürat koşuyordu. Kıpkırmızı gözleri ile babası ve abisine bakınsa da, gördüğü tek şey kendilerini kovalayan beyaz tenli bir adamdı. Elinde büyük bir kılıç tutan bu adam, hızla üzerilerine doğru geliyordu. Sonrasında ise,  yeniden kriz geçirmişti. Hastalıklı vücudu bu kadar adrenalini kaldıramamıştı.

Gözlerini açtığında, iğrenç kokan rutubetli bir odada  bulmuştu kendisini.  Ayak bileklerinde, ellerinde ve boynunda garip zincirler ve halkalar vardı.  Çevresinde kendisi gibi zincirlenmiş pek çok yabancı vardı. Annesi, babası  ve abisinin yanında olmadığı fark ettiğinde bağırıp çağırmaya başlamıştı;fakat zar zor nefes alıp verebilen cılız bedeninden çıkardığı tiz bağırışları kimse umursamıyordu. Gerek kendisi gibi zincirlenmiş insanlar, gerekse parmaklıkların öbür tarafındaki üniformalı insanlar onu umursamıyordu.

Günümüz
Parmaklarını küf tutmuş duvarlar üzerinde gezdirirken, kızıl gözleriyle son bir kez odasına baktı. Evini bulmak için yıllarını harcamasına rağmen fazla bir şey hissetmiyordu. İçten içe, evini bulduğunda geçmişteki tüm o güzel yaşanmışlıkların kendisini daha güçlü kılacağını düşünüyordu; fakat içinde ailesi olmayınca, sıradan bir yapıdan farksızdı çocukluğunu geçirdiği bu ev.    

Odasına bakmasının ardından, üzerindekileri değiştirdi ve tırpanını alıp dışarı  çıktı.  Her şeyi bu gece bitirecekti. Kendisini tutmayı bırakacak ve içindeki tüm öfkeyi kusacaktı. Sonrasında, tıpkı evini bulduğu zamandaki gibi, bir şey hissetmeyeceğine emindi. İntikam kendisini yaşatan şeydi ve bu gece yaşam amacı da kaybolacaktı. Sonrasında Sabaody'e,  Fujita'nın yanına  giderdi belki. Gerçi Fujita gibi biri bile, bir canavara dönüşmüş kendisini yanına kabul etmeyebilirdi.  

Bu düşünceler eşliğinde yürürken aklına bir fikir geldi ve geri döndü. Evini yakacaktı. Günlerdir evi için bir alıcı aramasının, hatta biri evini alıp berbat durumdaki bu döküntüyü yaşatsın diye fiyatı neredeyse bedavaya düşürüp bir ilan bile yaptırmasının ardından bunda karar kılması kendi standartlarına göre bile garipti. Yine de kimse bu döküntüye bakmaya gelmemişti. Ayrıca  aklında güzel bir plan vardı.
****************************************************************************
Nimura'nın  konuşmasını bitirip odanın dışına  çıktığı ana kadar  Fione ağzını açmamıştı. Nimura'nın odadan çıkmasının hemen ardından, Whayto Nimura'nın yanından geçip içeriye girmiş ve kapıyı kapatmıştı.  Nimura'yı öldürüp öldermeyeceğini sormak istese de, biraz önce azar işittiğinden ağzını açmaya çekinmişti Whayto.

Bir iki dakikalık sessizliğin ardındansa Fione konuşmaya başlamıştı: ''Şimdilik devam etsin. Yalan söylüyor gibi gelmedi. Ayrıca şu an onu öldürecek vaktin yok. Birazdan misafirlerimiz gelmeye başlayacaktır. Yukarı çık ve diğerlerine yardım et. Na-ha'ya da bizi yavaşlatmadığı sürece karışma. Eğer elemanın bahsettiği tarz bir olay olursa, oluşacak kargaşada ona istediğini yapabilirsin.''


Koridorda yalnız başına dikiliyordu Nimura.  Arkasında kalan koridorun sonunda, sağ tarafta yukarıya doğru çıkan merdivenler olduğu gözüküyordu. İlerisine dikkatlice bakacak olursa, binanın girişinde dikilen Blekko'yu görebilirdi. İçerideki diğer çalışanlarsa ortalıkta gözükmüyorlardı. İçeri giren Whayto ise, hala odadan çıkmamıştı.

15 Sene Önce

Saatler günleri, günler ayları kovalamıştı. Rahatça uyuyamıyordu. Tüm vücudunu saran zincirler canını yakıyordu. Neden herkesin zincirlere vurulduğunu anlayamıyordu. Zaten kalın parmaklıkların ardındalardı.
Karnı hep açtı. Fazla yemek yiyemiyordu. Sağlık durumu daha da kötüye gidiyordu. Yine de tüm bunlar ailesini görememesinin yanında küçük bir ayrıntı gibi kalıyordu.

Annesi, babası ve abisine neler olduğunu bilmiyordu ve onlar olmadan hayatta kalmaya çalışacak gücü kendisinde bulamıyordu. Kendisi gibi zincire vurulmuş adamlardan biri ailesinin çoktan öldüğünü söylese de, o her gün parmaklıkların ardındaki gardiyanlara ailesini sormaya devam ediyordu. Ailesinin ölmüş olabileceğine inanmak istemiyordu. Kendisi hala hayattaydı. Bir şekilde diğerleri de kurtulmuş olmalıydı.

Haftada iki kez parmaklıkların ardından çıkarılıyordu. Bunlardan ilkinde, birkaç gardiyan kendisini binanin farklı bir yerinde bulunan doktora götürüyordu. Yaşlı doktor kendisine oldukça iyi davranıyordu. Özellikle,kendisi pek anlam veremese de,gözlerinin ne kadar iyi gördüğüyle ilgileniyordu.

Ikincisinde ise, gardiyanlar tüm elbiselerini çıkardıktan sonra boynuna birkaç halka daha ekleyip ayak bileklerindeki zincirleri sıklastırarak kendisini bir salona çıkartıyorlardi .
Çırılçıplak bir şekilde bir salon dolusu insanın önünde dikilirken, elinde mikrafon tutan bir adam kendisini övüyordu.

Neler döndüğüne aklı ermese de böyle zamanlarda kaçmak, salondakilerden bağırarak yardım istemek istiyordu; fakat en son kaçmayı deneyen kişinin kafasının patladığını bizzat görmüştü.


Bir gece, tıpkı ailesinden ayrı düştüğü zamanda olduğu gibi, dışarıdan gelen çatışma sesleri ile uyandı. Her geçen saniyede, silah seslerine karışan çığlık sesleri bulunduğu tarafa doğru yaklaşıyordu. Bir süre sonra şiddetli sarsıntılar hissetmeye başladı. Öyle ki, bir an bulunduğu binanın yıkılacağını düşündü. Uzun bir süre devam eden sarsıntılar, onu görmesi ile son bulmuştu

Günümüz
Kendi evini çoktan yutmuş olan cayır cayır yanan alevler, çevreye de yayılmaya başlamıştı. Neyse ki bu bölgede fazla insan yoktu. Büyük ihtimalle yangından dolayı fazla insan ölmeyecekti. Bir katil olsa da, daha önce elini kirletmemiş insanların canını almaktan hoşlanmıyordu. Gebermeyi, Frankois ve Hotura gibi adamlar hak ediyordu.

Yangın iyice büyürken, hızlıca merkeze doğru koşmaya başladı. Denizcilerin bir şeylerden şüphelenip orman bölgesine gelmesi an meselesiydi. Kendisi de bu sırada Hotura denen adamın gözlerini oyup Frankois'in kellesini alacaktı. Bunun düşündüğü kadar kolay olmayacağının farkındaydı. Yine de bunu yapamazsa, bir gün geri döndüğünde onun yüzüne nasıl bakardı?

*******************
Nimura ilerleyip dışarı çıkmıştı. Dışarı çıktığında ilk gördüğü kişi sigara içmekte olan Blekko idi. Blekko Nimura'yı başı ile selamlamakla yetinmişti. Binanın önünde biten bayır yukarı çıkan yola baktığında, yukarıya doğru gelen, iki ya da üç kişiden oluşan birkaç kişi görmüştü Nimura. Çoğunlukla yaşlı olan bu insanlar, misafirmiş gibi gözüküyordu. Bunun dışında anormal bir durum göremeyen Nimura, Binanın çevresinde gezinmeye başlamıştı

Binanın sol tarafının beş on metre aşağısında pek çok ev vardı. Evlerden, binanin sol tarafına ulaşmanın bir yolu yok gibi gözüküyordu. Binanın arka tarafı ise bir tür uçurumu andırıyordu. Arka tarafın oldukça aşağısında deniz vardı; fakat bu mesafeden denize atlayan bir insanın öleceği aşikardı. Binanın sağ tarafında ise, tıpki Nimura gibi şirkete yeni katılmış iki adam vardı. Muhabbet etmekte olan ikili Nimura'ya selam verse de Nimura onlara aldırmamıştı. An itibari ile, Nimura tekrardan binanin ön kismindaydı.

On Beş Yıl Önce

Gözlerini açtığında açık havada  bulmuştu kendisini.  Üzerinde birkaç adet  mont vardı. Gökyüzündeki yıldızlara bakarak hala gecenin bitmediğini fark etmişti. Bunu fark ettiği gibi bulunduğu yerden fırlamıştı.  Ayağa kalktığında bir sandalın üzerinde olduğunu fark etmişti. Bulunduğu sandal koca okyanusun ortasındaydı. Şaşkınlıkla çevresini incelerken sandalın ucundaki kişiye ilişti gözü. Sırtı kendisine dönük olan beyaz saçlı bir kadın kayıkları hızlıca hareket ettiriyordu. Üzerinde ince askılı bir kıyafetten başka bir şey olmayan kadının  titrediğini fark etmek zor değildi. Kadına sesleneceği sırada, kadın konuşmaya başlamıştı. ''Demek uyandın. Birkaç saattir uyuyordun. Senle konuşacağım sırada bir anda kendinden geçmiştin.'' demişti kadın.

Bu açıklamanın ardından, neler olduğunu çok az da olsa  anlayabilmişti.    Çok fazla heyecanlandığından hastalıklı vücudu buna dayanamamıştı ve bayılıvermişti. Bu kadın ise boynundaki halkaları çıkartıp kendisini yanına almıştı. Peki şimdi ne olacaktı? Diğerlerine ne olmuştu? Niye okyanusun ortasındalardı? Ölecek miydi? Yoksa korkunç bir yere mi götürülüyordu? Bunları düşündüğü sırada, ayağa kalkıp kendisine doğru dönen  kadın tekrardan konuşmaya başlamıştı: ''Nefes alışverişinden korktuğunu anlayabiliyorum. Sakin ol. Ölsem bile Na-ha ırkından birini öldürmem. Sana hiçbir şekilde zarar vermeyeceğim''

Şaşkındı. Kırmızı renkli dev bir orağa, beyaz saçlara ve kıpkırmızı gözlere sahip bu kadın; uzun boyuna  ve yüzündeki büyük yara izine rağmen kendisine korkutucu gelmiyordu. Sanki bu kadını uzun bir süredir tanıyormuş gibi hissetmişti bir anlığına da olsa. Böyle hissetmesinin sebebinin karşısındaki kişinin de kendisi gibi Na-ha olmasından mı yoksa okyanusun ortasındaki bu kadına güvenmekten başka çaresinin olmamasından mı kaynaklandığını bilmiyordu. Her şekilde, bir süre daha bu kadınla beraber kalmak zorunda gibiydi. Bu yüzden kadına güvenmeyi seçip başından geçen her şeyi kadına anlattı.

Başından geçenleri anlatmayı bitirmesinin hemen ardından, kadın kendisine sıkıca sarılmıştı. Bir yandan kafasını göğsüne doğru bastırırken, bir yandan da titreyen sesiyle: ''Senin ailen ö... Senin ailen eminim ki yaşıyordur. Yalnız onları bulmak uzun sürebilir. Bu yüzden sana bir teklifim olacak.  İlk önce seni bir dostumla tanıştıracak ve tedavi olmanı sağlayacağım. Sonra da aileni aramana yardım edeceğim. Eğer teklifimi kabul etmezsen, bir sonraki adada seni bırakacağım. Yollarımız ayrılmış olacağından istediğini yapmakta özgür olacaksın.''  

On Dört  Yıl Önce
Balıkadam adasındaki ilk yılını doldurmasına az bir zaman kalmıştı. Zaman gerçekten de hızlı geçmişti.  Deniz Ormanındaki ağaçlardan birinin tepesinde derin derin nefes alıp verebilmenin tadını çıkartırken Mizune'yi düşündü. Yakında onu tekrar görebilecekti.

Sandaldaki beyaz saçlı kadının teklifini kabul etmesinin ardından, Balıkadam Adası’na doğru yola çıkmışlardı. Yolculukları süresince isminin Mizune  olduğunu öğrendiği kırmızı gözlü kadınla birlikte yaşamıştı. Mizune bir gezgindi. Dünyayı dolaşıp Na-ha ırkından olanları arıyor ve onlara yardım ediyordu. Yolculukları sırasında ihtiyacı olan parayı ise birkaç korsanı avlayarak kazanıyordu. Perdagangan adlı adada gezindiği sırada, insan müzayede evlerinden birinde çocuk bir Na-ha’nın satılığa çıkartıldığını duyup çocuğu kurtarmaya geldiğinde kendisiyle karşılaşmıştı.

İki ay sonra balıkadam adasına varmışlardı. Bu sürede pek çok  şey görmüştü. Bir gün içinde dört mevsim yaşanan adalardan , dev volkanlara sahip adalara kadar pek çok ilginç yer görmüştü; fakat nereye giderseler gitsinler, gittikleri adalardaki insanlar kendilerine kötü davranıyorlardı. Hatta kendilerine saldıranlar bile vardı; fakat Mizune kendilerine saldırmaya kalkan herkesin hakkından geliyordu. Bu durum kendisini üzse de Mizune ile birlikte olduğu için memnundu. Balıkadam adasına indiklerinde, ilk işleri deniz ormanının derinliklerinde yaşayan doktora gitmek olmuştu…..


Günümüz
Kestirme yollardan giderek ormana doğru gelen denizcileri kolaylıkla atlatmış ve karargaha ulaşmıştı. Günlerdir adanın çeşitli yerlerinde gezinip rastgele adam öldürmesinin meyvelerini şimdi alıyordu.  Başından beri bu işe masumları karıştırıp karıştırmamakta kararsız olsa da, sadece ölüme yakın olan yaşlı adamları öldürdüğünden dolayı vicdan azabı çekmiyordu. Sonuçta Francois her ihtimale karşılık  as adamlarını yanına çağırmıştı ve bu sayede öldürmek istediği herkesi öldürebilecekti.

Uygun an geldiğinde, karargahın önünden hızlıca geçip şirkete çıkan yola girmişti. Zekası, hızı ve binaların sıklığı sayesinde fark edilmeden belli bir mesafeye kadar  ilerleyebilse de yolun devamında kalan tek binanın şirket olacağı andan itibaren dövüşmek zorunda kalacaktı.  Birkaç fazlalığı halletmek kendisi için sorun değildi; fakat  binanın içine gireceği ana kadar fark edilmemesi işine gelirdi. Bu işe bir çözüm bulacağı ana kadar beklemeye karar vermişti. Nasıl olsa gece uzundu.

*******************************************************************************


Ön taraftaki merdivenlerin başına geçerek beklemeye başlamıştı Nimura.  Misafirler sıra ile gelmeye başlamıştı. İlk gelen kişi kıvırcık sarı saçlara sahip  yaşlı bir kadındı. Şık giyinmiş olan bu kadının  yanında, uzun pembe saçlara sahip genç bir kadın vardı.  İkinci misafir ise kısa boylu, kamburlu kel bir  adamdı. Bu adamın yanında, üzerinde denizci üniforması olan orta yaşlı bir adam vardı. Sonraki misafirler de aşağı yukarı bu kadın ve adam profilindeydi. Kısaca, gelen misafirlerin çoğu zengin ve yaşlı insanlardan oluşuyordu. Bu profile  uymayan birkaç kişi de vardı elbette. Özellikle beyaz bir ceket giymiş, turuncu saçlarını kafasına geçirdiği uzun siyah şapkası ile kapatmış, elindeki mor bastonu sallayarak yürüyen  genç bir adam Nimura’nın ilgisini çekmişti.

Blekko kapının önüne gelen tüm insanları nazikçe karşılamış ve yukarıdaki salona, koridorun sonuna kadar yürüyüp sağdaki merdivenden çıkarak ulaşabileceklerini söylemişti. Üst katta kendilerini karşılayacak başka bir görevli göreceklerini ekleyip iyi eğlenceler dilemeyi de ihmal etmemişti. Karşılama merasiminin bitmesinin ardından cebinden paketini çıkarıp sigara yakmıştı Blekko. Kendi sigarasını yakmasının ardından, paketten bir dal sigara çıkarıp  çakmakla beraber Nimura’ya uzatan Blekko: ‘’Hayırdır canın sıkkın gibi. İçeride seni çok mu sıktılar?’' demişti. Nimura’nın sigarayı almasının/almamasının ve soruya cevap vermesinin/vermemesinin ardından, binanın dışında devriye yapan iki adamın yanına çağırıp onlara da sigara uzatmıştı Blekko. İri yarı adam sigarayı alırken, gözlüklü adam nazikçe Blekko’nun teklifini reddetmişti.

Bu olaydan birkaç dakika sonra, köşke çıkan yokuşun sonunda iki kişi daha görünmüştü. İki kişiden biri uzun boylu yaşlı bir kadındı. Mavi gözlere ve mavi mücevherlere sahip yaşlı kadının yüzünde zoraki bir gülümseme vardı. Diğeri ise genç bir kadındı. Yaşlı kadının hemen arkasından yürüyen genç kadın bel ve göğüs bölgeleri siyah, kol bölgesi ise beyaz renkli olan bir elbise giymişti. 1.60 boylarında olan cılız sayılabilecek kadının boynunda büyük, kırmızı bir fular vardı. Kızıl saçlara ve kızıl gözlere sahip bu kadın, etrafa gülücükler dağıtarak ilerliyordu.

Yaşlı Kadın:

Genç Kadın:

14 Sene Önce
Ağaçtan inip ormanın içine doğru ilerlemişti. Bir süre daha ilerledikten sonra Doktor Falo'nun evinin önüne gelmişti. Gerçi buraya ev demeye bin şahit isterdi. Her tarafta değişik aletler vardı. Bu garip ortamda, yürüyebilen bir balıkla yaşamak oldukça zor olsa da, Doktor Falo'ya büyük bir minnet borcu vardı. Kendisini iyileştiremeyen doktorların yapamadığını yapıp ciğerindeki sorunu çözmüştü. Acı ile geçen anlarını unutmamıştı ve canı acımadan aldığı her nefesi bu insana borçlu olduğunun farkındaydı. Mizune ile birlikte ailesini bulduktan sonra, herkesle birlikte buraya tekrardan gelip Falo'ya güzel bir hediye vermeyi amaçlıyordu. Bu güzide balık, en azından bunu hak ediyordu.

Evin içine girdiğinde, iki kişinin konuştuğunu duydu. Konuşanlardan biri Falo idi. Avazı çıktığı kadar bağırıyordu. Falo gibi sakin birinin bağirmasi oldukça nadir bir olay olduğundan adımlarını sesin geldiği yöne doğru sıklaştırmıştı. Biraz daha yürüdükten sonra Mizune'nin sesi gelmişti kulaklarına. Bu andan itibaren Mizune'yi görmek için hevesle koşmaya başlamıştı; fakat Mizune'yi gördüğünde hevesi kedere dönüşmüştü.

Günümüz
Geri dönmüş ve şirkete çıkan yolun kuytu bir köşesine geçerek beklemeye başlamıştı. Birkaç dakikalık bekleyişin ardından, yanında takım elbiseli bir adamla beraber yürüyen, şık kıyafetlere sahip yaşlı bir kadın görmüştü. Bu ikiliyi, şirketin çalışanları tarafından fark edilmeden, bir süre takip etmiş ve ikilinin şirkete gittiğinden emin olmuştu. Zaten, denizlerdeki on bir yıllık tecrübesine göre, takım elbiseli adamların yanındaki yaşlı insanlar her zaman kötü şeylere işaretti.

Uygun an geldiğinde, bulunduğu yerden fırlamış ve kadının yanındaki adamı hizlica öldürüp kadını bir binanın arkasına çekivermişti. Bir yandan sol eliyle kadinin ağzini kapatırken, bir yandan da sağ elindeki silahını kadının sırtına değdiriyordu. Bunları yaparken de gülümseyerek yürümeye devam etmediği taktirde kadını öldüreceğini söylüyordu.

Sonrasında ise kadınla beraber şirkete doğru yürümeye başlamışlardı. Şanslıydı. Kadın can korkusundan ters bir tepki verebilirdi;fakat vermemişti. Ayrıca salak korumalar durumu çakamamıştı. Bugunlerde korumalara hicbir şey öğretmiyorlardı anlaşılan. Eski korumaların daha zeki olduğunu düşünüyordu. Ya da kendisi eskiden daha saftı. Ne olursa olsun, şirkete çıkan yoldaki elemanları atlatmayı başarmıştı.

Yokuşu çıktığında ise, kendisini oldukça şaşırtan bir şeyle karşılaşmıştı. Karşısında bir Na-ha vardi. Kırmızı gözleriyle karşısında dikilen bu adama baktığında, kendisini aynada görmüş gibi hissetmişti. Soğukkanlı biri olmasaydı donup kalabilirdi; fakat ne yazık ki kaybedecek bir saniyesi bile yoktu. Kırmızı gözlü adam kendisini gördüğü gibi koşmaya başlamıştı ve adamın bu hareketinden dolayı diğer üç adam istemsizce kavgaya hazır bir konuma geçmişlerdi. Neden Na-ha olan bu adam bir anda koşmaya başlamıştı ki? Anlaşılan kusursuz planı o kadar da kusursuz değildi. Oysa içeri rahatça girebileceğini dair ümitleri vardı!

Üzerine doğru gelmekte olan kırmızı gözlü adam pek sevecen bir tipe benzemiyordu. Oysa ki yıllardır bir Na-ha ile karsilaşmamıştı. Mizune'nin başına gelenlerden dolayı kendi ırkından haz etmese de, en azından bir Na-ha ile bir yerde oturup Na-ha haklarından falan konuşmak isterdi. Zorunda kalmadıkça bir Na-ha'yı öldürmek istemiyordu; fakat hocasi kadar nazik olmayı da düşünmüyordu. Kimse kusura bakmasın, kendi intikamı ve kendi canı önce gelirdi.

Yanındaki kadını, ırkdaşının üzerine doğru hızlıca fırlatmış ve hemen ardından da ırkdaşının solundan fırlayıp kapıya doğru ilerlemişti. Ilerlediği sırada da orağının sapına basıp silahını orjinal boyutuna getirmişti. Karşısına ilk çıkan kişi siyah saçlı, koca kulaklı bir adam olmuştu. Adam bir anda yanında bitip eliyle kafasına doğru bir hamle yapsa da, eğilip kendi çevresinde hızlıca dönerek odağını adama doğru savurarak rakibine darbe vurmuştu; fakat rakibi ortadan ikiye ayrılmak yerine metrelerce uçmuştu. Yine de bunu kafaya takacak değildi. An itibari ile kapı ile arasındaki tek engel. Karşısında duran iki adamdı.


*****************************************

Nimura genç kadına doğru koştuğu sırada, genç kadın Nimura'nin üzerine yaşlı kadını fırlatmıştı. Nimura'ya çarpan kadin Nimura'yı düşürmeye yetmese de, genç Kadin bu sırada Nimura'nın sol tarafından bir ok gibi fırlamıştı.

Arkadan kadına baktığında, Blekko'nun kadının yanında bittiğini görmüştü Nimura. Blekko hızlıca kadının kafasına doğru salsırsa da, saldırıyı kolayca atlatan kadın, az önce Nimura'nın göremediği orak ile Blekko'yu binanın sol tarafın uç kısımlarına kadar uçurmuştu. Hemen ardından da ilerlemeye devam etmişti.

Konu sonlanmıştır.