Avcı'nın Masalları(John Graywolf) - Bitti

Genç Avcı yapacak bir şey bulamadığından güvertenin boş bir kısmına çekilip egzersiz yapmaya başlamıştı. Mürettebat koşturuyor, herkes işine bakıyordu.

Bu şekilde geçen iki günün ardından, Nomu’ya iyice yaklaşılmıştı. Öğlenden sonra, güneş bulutlar arasında seyrederken, Genç Avcı yine güvertenin boş bir kenarından çalışıyordu hareketlerini. Mürettebat her zamanki koşturmacası içindeydi. Kaptan kıç güvertesinde dümeni idare ederken şarkı mırıldanıyordu, ön güvertede bir kısım mürettebat indirilecek kasaları şimdiden ayırmaya başlamıştı. Akşama doğru Nomu’ya varmayı planlıyorlardı.
Tüm bu sakinliğin arasından gözcünün “Korsanlar!” nidası sıyrılıp gelmiş ve herkesi anlık bir şoka uğratmıştı. İskele tarafından hızla bir gemi yaklaşıyordu ve ilk toplarını da ateşlemişlerdi. Menzile girmek üzere oldukları, iskele güvertesinin çok yakınlarına düşen toptan anlaşılıyordu. Kaptan panikle emirler vermeye başladı mürettebata. Tayfalar ellerindeki her şeyi bırakıp top başına geçmiş, silahlarını hazırlamaya başlamış, kuşaklarına kılıçları takmış ve zıpkınları dizmeye girişmişlerdi güverteye. Şimdi bir hengameyle toplar dolduruluyordu iskele tarafında. Çanın sesi ise herkesi dikkatli olmaya çağırıyordu.
Birkaç dakika sonra gemi ve bayrakları iyice seçilmeye başlamıştı bile. Yük gemisi yelkenleri tam fora alıp hızla ilerlemeye çalışmışsa da tam yandan bindirmeye gelen korsan gemisi de dümeni kırmış ve ortada buluşmak üzere aynı yolu takip etmeye başlamıştı. Menzile girer girmez gemiye toplar yağmaya başladı. Gelen gülleler güverte tırabzanlarını kırıyor, cephede küçük delikler açıyordu. Kaptan derhal karşı ateş emri verdi ve yük gemisinden de korsanlara gülle yağmaya başladı. Korsanların hemen hepsi güverteye toplanmış, silahlarını kuşanmış halde bağrışıyordu. Üstünkörü sayılsa yirmi kadar adamın güvertede olduğu görülebilirdi. Alt güvertelerdeki top deliklerinden görünen kafalar da vardı.
Genç Avcı’nın pratik yaptığı güverte tarafında da bir gülle isabet etmişti ve tam da sağındaki ahşap duvara çakılıp ortalığı dağıtmıştı yanında. Gülleler gelmeye devam ediyordu ve karşı gemiden korsanların gürültüsü işitilmeye başlanmıştı bile. Birkaç dakikaya kancalarını atacak ve gemiye çıkıp her yeri dağıtacaklardı bir çatışmayla.

2 günüm, egzersiz yapa yapa sorunsuz geçmişken , bu lanet günde beklemediğim bir sürprizle karşılaşmıştım. Bu sürprizi tanımlamak  içinse az önce  gözcünün verdiği  tepki yeterdi.  ‘’ korsanlar’’ diye bağırmıştı gözcü.  Ardından da büyük bir telaş basmıştı gemiyi ki benim pekte umurumda değildi. Sonuçta bir ticaret gemisine korsanların saldırması pek te şaşırtıcı olmamalıydı,  diye düşünüyordum içimden. Tabii ki  bu düşünceler hemen yanımda ki ahşap duvara top atılana kadardı.
Top patladıktan sonra iyice sinirlenmiş ve  adaya varmadan önce küçük bir av  şöleni düzenlemeye karar vermiştim o an. Gelen ve giden güllere dikkat ederek kaptanın yanına doğru yönelecek ona  gemiyi, korsan gemisine yaklaştırmasını söyleyecektim. Ardında gemiye çıkan korsanları mürettebatla birlikte tek tek temizleyecektim.   Eğer  kaptanlarını  bu sürede göremezsem  de geminin içine girecek ve kaptanı aramaya başlayacaktım.

Genç avcı yakınında patlayan top güllesinden sonra öfkelenmeye başlamıştı. O da mürettebat gibi ön güverteye çıkmış ve silahlarını eline alıp beklemeye başlamıştı.
İki gemi birbirlerine gülleler yağdırarak yaklaşıyordu gittikçe. Artık korsanların gürültüleri rahatlıkla duyuluyordu, siyah bayrakları seçilebiliyordu. Bayraklarında sigara içen bir kurukafa vardı, arkasında ise çapraz duran iki mızrak. Bunlar Kuzey Mavi’de nam salmış Lovli korsanlarıydı. Genç kaptanlarının başında 8 milyonluk ödül vardı.
Yük gemisi tam yelken ilerlerken güllelerini fırlatıyordu bu yandan bindirme yapan siyah gemiye. Korsanlar iyice yanaşınca top ateşini kesmeden kancalar uçuşmaya başladı bile. Şimdi yelken iplerine dolanmış birkaç halattan sarkarak korsanlar yük gemisinin güvertesine doluşmaya başlamıştı. Korsanlar henüz havada savrulurken korsan gemisi yük gemisine yandan bodoslama girdi ve bir gürültüyle sarstı herkesi. Ardından iki güverteyi bağlayan tahtalar atılmaya başlandı ve tüm korsanlar pistol ateşleri ve çığlıklarla güverteye doluşmaya başladı. Şimdi güvertede tam bir çatışma ve can pazarı alevleniyordu. Aniden güverteye dalan 26 korsan, gemidekilerle çatışmalara girmişti ve her biri bir yanda bağrışlarla kılıç savuruyor, pistolleri patlatıyordu. Artık top ateşleri de durmuştu ve korsan gemisinin alt güvertesinden korsanlar gelmeye devam ediyordu.

Genç avcının bulunduğu noktaya iplerle dört korsan sallanmıştı ve henüz havadayken ateşledikleri silahlarıyla avcının yanındaki iki mürettebatı yere sermişlerdi bile. Şimdi avcı dört kişinin arasında kalmıştı ve her birinde kılıçlar vardı. Tek atımlık pistollerini havadayken harcamışlardı. Avcı, güvertenin sol tarafında, kamaralara açılan kapının ilerisindeydi ve arkasında ahşap güverte duvarı duruyordu. Sağ yanında ahşap kasalarda meyveler vardı ve yanlarına patates çuvalları indirilmişti. Bu malzemeler onun kamara kapısıyla arasındaki engeldi ve karşısında da dört kişi kılıçlarıyla ona odaklanmıştı. İçlerinden biri atıldı avcının üstüne. Ardından diğerleri geldi. Her biri kılıçlarını ona savurmaya başlamıştı dört bir yandan.

Ön güverteye doğru yanıcı akışkanım ile mızrağımı yakarak ilerlediğim sırada, iki geminin birbirlerine gülleler yağdırdığını görüyordum. Güverteye vardığımda ise karşımdaki korsan gemisinin bayrağını fark etmiştim sonunda. Siyah bayraklarının üzerine çizilmiş, sigara içen bir kuru kafaydı sembolleri. Kura kafanın arkasında ise iki mızrak vardı ancak yine de bu bayrak, benim karşımdaki korsan tayfasını tanımamı sağlayamamıştı. Bu sırada bulunduğum gemi ise yelkenlerini tam olarak açmış ve korsan gemisine güllerini fırlatmaya devam ediyordu ki kaçma mı diyeyim? Artık neyin çabasındaysa kaptan, başarısız olmuştu bu çabasında. Çünkü kancalar çoktan atılmış korsanlar dolmuştu gemiye. 20-30 civarı korsan doluşmuştu bir anda gemiye. Bu sırada benim rakibim ise 4 korsandı. Yanımda da 2 kişi olduğu için pek takmasam da yine işler istediğim gibi gitmemiş, yanımdaki mürettebat üyeleri vurulmuştu tek atımlık silahlarla. Şimdi ise 4 korsan rakibim bana saldırmaya başlayacaktı ki yanlarımdaki ahşap kasalar ve patates çuvalları yüzünden kalabalığa da kaçamazdım. Bu yüzden sağ elimdeki alevli mızrağımı ve sol eldivenimdeki boğa boynuzları biçimindeki bıçakları rakiplerimi öldürmek için kullanacaktım. İlk önce b 2 torpil yakarak ne yapacağıma karar vermiştim. Bunları düşünürken bana saldıran birinci korsanın kılıç hamlesini mızrağımla durduracak ve eldivenimdeki bıçağı hızlıca kalbine saplayacaktım. Ardından gelen 3 korsandan birinin de saldırısını yana kaçarak atlatacak, sağ elimdeki mızrağın tahta kısmıyla karnına vuracak ve diğer iki korsanında yüzüne bu sürede 2 patlayıcı torpilimi fırlatacaktım.

Genç Avcı, üstüne gelen adamlardan birini doğrudan hedef alıp mızrağıyla adamın kılıcını sektirerek yaklaşıp bıçağını tam göğsüne soktu. Adam acı bir feryatla yere düşerken, Avcı’ya gelen kılıçlardan biri, hareketli olduğundan tam tutmayıp sağ koluna derin bir kesik açtı, diğer iki kılıç hamlesi ise boşa gitti avcı hızla yerinden ayrıldığı için. Avcı, birinci adama bıçağı sapladıktan ve koluna kılıç kesiği aldıktan bir an sonra daha önce yakmış olduğu torpilleri fırlattı rastgele. Demin boşa kılıç sallayanlardan ikisi de torpillerin patlamasıyla sersemleyip geri düştü, avcı ise üstüne gelen diğer kılıç hamlesiyle göğsüne bir kesik daha alarak kasaların dibinde duran patates çuvallarına yığıldı. Mızrağı da az önceki hamlenin etkisiyle elinden düşüvermişti, ancak hemen dibinde duruyordu. Şimdi adamlardan biri ölmüş, ikisi torpil yüzünden geri düşmüş halde toparlanmaya çalışırken, biri elindeki kılıçla Avcı’yı süzüyordu. Avcı ise çuvallara serilmişti ve göğsü ile sağ koluna aldığı çiziklerin acısını hissediyordu. Şimdi hızla hamleler yapmak zorundaydı.

Gemide ise çatışma sesleri yükselerek devam ediyordu. Korsanlar üstünlüğü almış gibiydi, birçok gemi mürettebatı güverteye serilmişti bile. Korsan cesetleri ise bir elin parmaklarını geçmiyor gibiydi. Kaptan elinde kılıçla üç korsana karşı savaşıyordu üst güvertede. Oraya çıkan tek merdiven de, Avcı’nın bulunduğu tarafın tam tersi yönünde, geminin sancak tarafındaydı. Korsanların kaptanı da yüzünü göstermişti ve kendi güvertesinden adamlarına emirler yağdırıyordu. Kısa siyah sakallı, geniş şapkalı ve sıradan korsan kıyafetleri giymiş iri bir adamdı. Elinde uzun bir mızrak tutuyordu ve omzunda vahşi bir kuş duruyordu. Kemerinden sarkan kısa bir mızrağı daha vardı. Yerinde durmuş adamlarına bağırıyordu ve bazen pistolünü ateşliyordu diğer gemiye doğru. Kahkahası da sıklıkla duyuluyordu o hengamede.

Son durumda 6 korsan ölmüş, yük gemisinden ise 11 mürettebat etkisiz hale gelmişti.

Saldırımın sonunda bana gelen ilk korsanı öldürmüş diğer ikisini ise sersemletmişti ki ancak ben de yarasız kurtulamamıştım. Sağ koluma ve Göğsüme yara almıştım. Ayrıca da  kasaların yanında ki patates çuvallarına serilmiştim öylece. Şimdi ise ne yapmak gerektiğine karar vermeliydim. Hızlı değildim o yüzden hızımı azaltmak zorundaydım ki hatta  şehre vardığımda  daha önce aldığım gereksiz tuzak malzemelerini, torpillerimi ve  eldivenimdeki bıçaklarımı  satacaktım ki şuan yapmam gereken sadece buradan  canlı çıkmaktı.  Bunun içinse şöyle bir atak yapacaktım bu sefer. Yerdeyken çakmağımla  sol cebimdeki sis torpillerimden birini ve sağ cebimdeki  iki patlayıcı torpili  rakiplerimin üzerine doğru  fırlatacaktım. Sonra da  bir anlık şaşırmalarından ve sisten faydalanacaktım. Ardından da mızrağımı ve çantamı alarak kasalara doğru tırmanmaya  başlayacaktım işte. Eğer onları atlatabilirsem de gemiden bir kaçış yolu aramaya başlayacak, kaçamazsam ise de  tırmandığım  küçük kasaların bazılarını yakarak rakiplerime fırlatacaktım.  Eğer bu olayların hiçbiri gerçekleşmez ve rakibim şaşırmaz ise de, duman torpilimden faydalanacak, mızrağımı sol elime alacak ve  yatay saplama  tarzı saldırılar yapacaktım.

rp out:

Avcı yerde ve korsanlardan biri elinde kılıçla ona bakarken, diğer ikisi suratlarında patlayan torpillerin etkisini atlatmaya çalışıyordu yüzlerini silerek. Avcı o an eline çakmağını aldı ve sol cebinden bir şey çıkardı, kılıçla bekleyen korsan şaşırmıştı. Bir dövüşün ortasında elini cebine sokup bir şeyler çıkarmaya çalışıyordu karşısındaki bıçkın genç. Avcı ilk cebinden istediğini alıp ikinci cebine yönelmişti ki korsan kahkahalar atarak üstüne çullandı ve ayağının tabanıyla sırtı çuvallara dayalı yatan Avcı’nun suratına şiddetli bir tekme savurdu. Avcı, gelen tekmenin etkisiyle oracıkta bayıldı. Suratına gelen şiddetli darbeyle boynu da bükülmüş ve acıyla bayılıvermişti.

Gözlerini açtığında kolları vücuduyla bütünleşmişcesine bağlanmıştı kalın bir halatla ve yük gemisi artık yoktu. Enkazı ve üzerlerinden tüten duman denizde savruluyordu. Birkaç mürettebat ve kaptan da kendisi gibi iplerle sıkıca bağlanmış vaziyette korsanların bağrışmalarına maruz kalıyordu. Korsanlar gemiyi tamamen talan ettikten sonra barut deposunu yakarak havaya uçurmuşlardı bir süre önce. Genç avcı bir saat kadar baygın kalmış olmalıydı.
Korsanlar neredeyse tüm kasaları, çuvalları, paraları, gülleleri, fazla barutu ve silahların tamamını kendi gemilerine yüklemişti. Güvertede hepsi görülebiliyordu. Avcı’nın çantası ve bir iki diğer malzemesi de o kasalar ile çuvalların yanında duruyordu öylece. Kafasını çevirince, mızrağının bir korsanın elinde olduğunu görecekti.

Korsanlar, bu kalan mürettebatla eski bir korsan eğlencesi düzenleyecekti ve her biri bunun için heyecanlı gibiydi. Kalabalıktan kahkahalar yükseliyor, bağrışmalar eksik olmuyordu. Tayfanın etrafını sarmış onlara gülüyor, dürtüyor ve eğleniyorlardı. Avcı’yı da arada dürten ve gülen oluyordu. Derken tüm haşmetiyle kaptan göründü ve emrini verdi hiddetle, “Oyalanmayın baylar! Borda iskelesi!” Denizcilikle biraz ilgilenen herkes, korsanların bu ünlü eğlencesini bilirdi. Güverteden açığa doğru tahta iskeleler kurulacak ve elleri bağlı adamlar denize itilecekti. İlk kurban, kaptan olacaktı. Kurulan iskelenin etrafına doluşmuş korsanlar neşeyle kahkahalar atıyordu şimdi. Kaptan ise öfkeyle doğruldu ve doğrudan iskeleye yürüdü, gözlerinde ince bir korku görülebiliyordu. Burası Nomu açıklarıydı, ancak yüzerek oraya varabilmek de bu bağlı halde pek mümkün görünmüyordu. Hele denize düşünce etrafını saracak tehlikeli balıklar… Korsanların kaptanı gür sesiyle atıldı, “Kaptanın maharetini görelim! Buhahaha!” İskeleyi tekmesiyle sarstı ve dengesini yitiren kaptanın suya düşmesine neden oldu, ardından daha gür kahkahalar savurdu, tayfası da ardından.
Kaptan suda çırpınırken bir adamı daha çıktı iskeleye. Korsanların arkadan kılıçla tacizleri ve kahkahaları eşliğinde o da suya düşüp çırpınmaya başladı. Ardından biri daha ve biri daha. Son olarak sıra Genç Avcı’ya gelmişti. Tayfalar onu yaka paça yakalayıp iskelenin başına getirdi ve ucuna doğru yürümesi için kılıçlarıyla dürtmeye başladılar, bir yandan da gülüp eğleniyorlardı. Avcı’nın mızrağını taşıyan da onların arasındaydı ve mızrakla onu dürterken kahkahalar atıyordu. Biraz daha dikkatle bakınca, bunun Avcı’yı bayıltan adam olduğu anlaşılıyordu.
Avcı’nın arkasında korsan dolu bir gemi ve yığıntılar arasında eşyaları duruyordu, önünde ise batık geminin parça parça enkazını taşıyan okyanus. Üstüne doğrultulmuş kılıçlar ve mızraklar, kolunu vücuduna bütünlemiş halde ona bağlı halatlar vardı.

En büyük hatayı yapmış, bir avcının onuruna leke sürmüş ve avım tarafından yakalanmıştım derin bir uykudan uyandığımda. ‘’Şimdi ne olacaktı peki? Ölecek miydim? ‘’ diye düşünürken uyanmış ve arkadan mızrağım ile beni dürten korsanı görmüştüm. Beni bayıltan korsandı bu. Uyandıktan bir kaç dakika sonra da korsanların kaptanını da görmüştü gözlerim sonun da. Kısa siyah sakallı, geniş şapkalı ve sıradan korsan kıyafetleri giymiş iri bir adamdı. Adamlarına konuşmaya yaptığında sözleri ise ‘’ Oyalanmayın baylar! Borda iskelesi!’’ olmuştu ve korsanlar çığlıklarla hazırlanmaya başlamıştı. Basit bir oyundu bu ki ayrıca da benim ölümüm anlamına geliyordu. İlk oyuncu da kaptandı. İlk ölüme o gitti hızlıca. Ardından başka bir yolcu ve sıra bana geldi sonunda. kılıçlarıyla dürtülerek tahtanın ilerisine doğru ilerlemeye başladım. Hemen arkamda ise beni kendi mızrağımla dürten ibne vardı. Tahtanın başına gideceğim sürede bir şeyler yapmalıydım. Aşağı atlayıp kurtulabilirdim ancak artık bıkmıştım. Kaçma planı yapmaktan bıkmıştım. Doğrusu büyük ihtimal ölecektim ancak bunun şuan beni dürten kılıçlar tarafından, ya da denize atladıktan sonra olmasını değil irade mızrağımı kaptana sapladıktan sonra olmasını istiyordum. Bu yüzden henüz ölemezdim. Bu durumdan kurtulmak için ise şöyle bir hamle yapacaktım. Tahtada biraz ilerleyecek ve bu sürede arkamdaki adamı sezecektim. Ardından da vücudumu öne doğru eğecek ve beni dürten mızrağın tahta kısmına sağ bacağımla, geriye doğru bir tekme atacaktım ve hemen durmadan, havada ki sağ bacağımla arkamdaki adama bir tekme daha atacaktım. Bu sürede vücudumu eğdiğim için mızrak tam olarak bağlı ellerime düşecekti. Eğer şanslı isem mızrak ipi keser ve ellerimdeki bağdan kurtarırdı beni. Hatta savaşacak bir silah bile kazandırırdı bana. Ancak eğer şanslı değilsem de rakiplerimin bana gelmesini bekleyecek ve gelenlerin bacaklarına tekmeler savurarak onları suya düşürmeye çalışacaktım.

Avcı iskelede itilip kakılırken aniden eğildi ve ayağıyla geriye bir tekme atıp sırtına dürtülen kendi mızrağını savurdu, ayağını indirmeden seri şekilde mızrağı kullanan adama da bir darbe indirmişti. Adam geriye düşerken, elindeki mızrak da havada birkaç spin atıp geminin dibinde yüzen ahşap enkazın üstüne düştü. Mızrak tahtanın üstünde yatarken korsanlar bu harekete daha da gülüp avcıyı şiddetle itmeye başladılar, kimisi de iskeleye tekme atıyordu. Kolları bağlı avcı da daha fazla dengede duramadı ve yüz üstü denize düştü. Düşerken korsanların çılgınlar gibi güldüğünü duyabiliyordu. Denize düşmesiyle dibe biraz batması bir oldu, suyun çıkardığı köpükler arasından tekrar yüzeye çıktığında, kollarını sıkan halatın onu zorladığını hissetti. Ayaklarıyla düzgünce çırpınıp yüzeyde kalabilirdi yine de. İlerisinde yük gemisinin gövdesinden kalma geniş ahşaplar, suya savrulmuş çuvallar, dağılmış meyveler vardı.

Korsan gemisi, son kurbanını da suya atınca yelkenleri fora alarak yönünü değiştirmişti bile. Birkaç dakika içinde gemi uzaklaşıp küçülmeye başlamıştı. Daha önce suya atılan tayfalardan ikisi ve kaptan da hala yaşıyordu ve birer enkaza tutunmuşlardı. Kaptan diğerlerine seslendi var gücüyle, “Bir araya gelmeye çalışın! Nomu açıklarında olmalıyız, birlikte uğraşırsak bir güne varabiliriz. Önce şu iplerden kurtulmanın bir yolunu bulalım!”

Başarılı olamamış, suya düşmüştüm. Ancak o ibneye tekme attığım için mutluydum açıkçası. Suya düştükten sonra da bir kaç saniye batmış ve yüzeye çıkmıştım. Halat beni daha çok sıkıyordu ancak, bu zor durumda mızrağımın hemen yanımda ki enkazın üstüne düşmesi beni daha mutlu etmişti. Şu anda mızrağıma doğru yüzüp yüzemeyeceğimi bilmiyordum. Bu yüzden Bir yandan mızrağa gitmenin yolunu düşünüyor bir yandan da az önce düşen kaptanı dinliyordum. Kaptan “Bir araya gelmeye çalışın! Nomu açıklarında olmalıyız, birlikte uğraşırsak bir güne varabiliriz. Önce şu iplerden kurtulmanın bir yolunu bulalım!” diye konuşmuştu ancak Bu sözler benim için pekte önemli değildi. Şimdilik ayaklarımla mızrağımın olduğu ahşap enkaza doğru yüzmeye çalışacak, Enkazın üstüne çıkacak ve bulabileceğim keskin bir şeyi, halata sürterek kurtulmaya çalışacaktım. Bundan sonra da mızrağı alacak, denize atlayacak ve diğer ikisini kurtaracaktım. Sonra da Nomu’ya varmak için plan yapacak ya da birilerinin bizi bulmasını ümit edecektim. Nomu’ya varır isem de, yaralarımı tedavi ettirecek, kalan eşyalarımı kontrol edecek ve borcumu ödemek için o adada bir süre kalacaktım. Karar vermiştim. Eğer bu durumdan kurtulursam, Önce ki acemi hikayemi unutup, banka borcumu ödeyene ve yeni eşyalar alacak parayı kazanana dek, Nomu’dan ayrılmayacaktım.