Futatsu No Kingu[Zac-Meirin-Ayberk]

Hayat basit değildir; hayatı basitleştiren ya da zorlaştıran bizlerizdir. Kendini güçlü bir rüzgara şuursuzca bırakan bir yaprak olmakta bizim elimizdedir o yaprağı yönlendiren rüzgar olmakta. Dürüst olmak gerekirse, hâlâ toy ve genç biri olduğumdan ötürü tam olarak ben hangisiyim bilmiyorum. Hayatını şuursuzca bir rüzgara emanet edip nereye savrulduğunu bilmeyenlerden miyim yoksa rüzgar olup sadece kendi hayatımı değil, çevremdeki insanların hayatını da yönlendirenlerden miyim emin değilim. Aslında ejderhalarla konuşma kararım bu ikileme bir örnek; fakat bu kararımdan bu ikilem için bir sonuç çıkartmaya çalışmak ise tahmin edebileceğin gibi azizim pekte kolay iş değil. Yani benim içeri girmeyip kutsal ejderleri hiçe saymam herkesi etkileyebilir ya da sadece benim olay döngüm içerisinde kalır. Bilemeyiz; fakat sonucunu öğrenmemiz yakındır.

Hafif bir heyecan tüm bir vücudumu ele geçirirken elim usulca ejderhanın vücut hatlarına doğru ilerliyordu; fakat bir anda öyle bir şey oldu ki, geçirdiğim duygu değişimi beynimde hasar bırakacak kadar hızlı oldu. Bir anda, tüm dünyanı ateşler kapladı. Zemin bir volkan dağının içerisindeki gibi oldu, gökler kızıla bulandı. Ejderhaların altındaki zemin eridi ve ejderhalar gözle kaş arasında magmanın sıcaklığı arasında kayboldu. Bir an yutkundum. Ne olduğunu anlamaya çalışırken, sadece malikane ve benim üzerimdeki yola hiçbir şey olmadığını fark ettim. Bir anda değişen bu dünyanın gazabından korunuyordum sanki. İçimdeki hüzünle ejderhaların düşüp eridiği yere doğru baktım, yutkundum. İçimi saran hüzün o kadar büyüktü ki, küçük bir çocuk gibi bu hüznü göz yaşına döksem tüm bu dünyayı söndürecek kadar su kaynağı elde ederdim herhalde.

Toprak yoldan kalbimdeki büyük, ağırca hüzünle ilerlerken bir kaç saniye sonra dalgınlığımdan olsa gerek, malikaneye vardığımı gecikmeli olarak fark etmiştim. Her şey eskisi gibi düzgün ve olması gerektiği gibiydi. Yerlerden magma çıkmıyor, dünya alev almıyordu. Muhtemelen bunun arkasındaki herif oydu, Koramiral Dios. Bir anda dünyamı değiştirecek kadar güçlü olan bu adama bir bakış atmıştım. Anlaşılan az önce vereceğim karar sadece beni değil, herkesi etkileyecekti ki buna üçüncü şahıs olarak el atıp beni buraya yönlendirmişti. Göz ucuyla Koramiral Dios'a bakmakla meşgulken, o  sabırlı olup beklememiz gerektiğini belirtmişti. Siktiğimin piçi!... Az önce cidden ömrüm boyunca kendime gelemeyecek bir travma geçirebilirdim. Hayalimi süsleyen iki ejderin bir anda gözlerimin önünde ölmesi... Göz göre göre bana gözdağı vermişti. Senide ejderhalarını da yok ederim, benim gücüm sonsuz... Hassiktir oradan! Senide yakarım hayalden yarattığın o dünyalarıda.  

Gözlerimi bu kırmızı gözlü heriften çekip etrafıma şöyle bir baktığımda büyükçe bir alanda buldum kendimi. Tam karşımdan yukarıya doğru çıkan merdivenler vardı. Solumda muhtemelen bir ailenin vakit geçireceği ve salon dedikleri o yer duruyordu. Onun hemen ilerisinde ise ayrı olarak yemek yedikleri bir oda var gibiydi. Oysa biz yemeğimizi ya mutfaktaki o küçük masada ya da salonda yerdik. Fakat bu malikanedeki insanların yaşamı çok farklıydı. Muhtemelen işemek ve sıçmak için iki ayrı tuvaletleri bile vardır. Tuvalet demişken ileride merdivenin sol tarafında kalan bir tuvalet dikkatimi çekmişti. Gözlerimi sağ tarafıma doğru kaydırdığımda ise bildiğin bir kütüphane, küçük bir kafa dinlenmek için dizayn edilmiş bir oturma odası ve hemen onun ilerisinde merdivenin sağında kalan küçük bir çalışma odası vardı. Soldaki ilk kapıdan en arkada gecikmeli olarak giren benimde eşliğimde kırmızı deri koltukları olan, yere bir ayının postu işlenmiş, şöminesi olan, duvarları eski resimlerle süslenmiş; genişçe salona girmiştik. Eh bir zenginin evi söz konusu olunca eşyalarla ilgili anlatılacak bir o kadarda şey oluyordu.

Usulca etrafıma bakmakla meşgulken iki tane tane tuhaf tip girdi içeri. Birisi tuhaf saç rengine sahip, beyazlara bürünmüş bir tipti. Diğeri ise mordu. Saç renklerini yansıtan bu tiplerin ikiside kılıç taşıyordu. Beyazlara bürünmüş olanın adı Shiro iken diğerininki Papu'ydu. Hazır ola geçip, asker selamımı vermemin ardından: "Başçavuş Zachariah efendim, emrinize amadeyim." dedim ve rahata geçip, beklemeye devam ettim.

Zamanın hızlıca akıp gittiği bir zamanda, merdivenlerin birinde keskin kulaklarım üç kişiden geldiği her halinden belli olan adımlama sesleri ile dikkat kesildi. Her bir saniye sonrası adım sesleri bulunduğumuz salona doğru gelirken, üç tane silüetin belirmesi ile Koramiraller hışımla dizlerinin üzerine çöktü ve bende aynı hızla tepki verip bir dizimin üzerine çökerek, gözlerimi zemine diktim. Kafamı kaldırıp Kutsal ejderleri süzme gereksimi duymadım. Nasıl göründükleri umurumda bile değildi. Kafamı talimat gelmedikçe kaldırmayacak, sesimi çıkartmayacak ve tanrıya her saniye içten bir şekilde dua ederek ters bir durumun oluşmaması için hatim indirecektim. "Her şey denizlerde yardıma ihtiyacı olan insanlar için, bunu unutmazsam nefsime söz geçirebilirim." diye aynı kelimeleri içimde milyonlarca kez tekrar ettim aynı zamanda.

Hadi ama diz çöküp, göz teması kurmayacağım, ne kadar zor olabilirdi ki? Sonuçta bu adamlar şeytan değil, sadece kendini tanrı sanan nartist piçler o kadar. Benim öfkeye kapılıp, bir kutsal ejdere üç tane kor amiral arasında baş kaldıracak kadar dellendiremezler herhalde, değil mi? Bunu anca şeytan yapar ve buradaki tek şeytan benim.  

Ya şimdi ya asla... Özgürlüğün direnişini başlatmak için bir şans işte bana; ama hayır... Bunu yapabilecek cesaretim veya gücüm var mı? Benim kılıcım santimler kadar uzak önümdeki bu mahluklara ulaşabilir mi? Benim bu seviyem bu üç koramiral ile baş edebilir mi? Gerçek tanrılar, sahtelerini öldürmem için bana bir güç bahşeder mi? Bir an, gölgeme baktığımda gölgemin yüz kısmında iki tane göz gördüm, şeytanın gözlerini. Bana bakıyorlardı, kafama doğru fısıldıyorlar ve gölgenin sınırlarından sıyrılıp üç kutsal ejdere doğru ilerliyordu. Bana onları öldür, devrimi başlat ve ölümün binlercesini ayağı kaldırsın diyordu; fakat bunu yapmadım. Gözümü kapattım, aldığım nefesleri en yavaşa indirip, kalp atışlarımı sakinleştirdim. Anlık olarak yükselen vücudum ısım yavaş yavaş sönerken, anlımdan akan bir kaç ter damlası evin zemini ile buluştu.

Ben bu değildim. Işığın yolunda ilerleyen biri olarak yolun kenarlarındaki karanlık yollara giremezdim. Babamın öğütlerine, inançlarıma ve kendime ihanet edemezdim. Bırak kutsal ejderlerden oluşma bir aileyi öldürmeyi denemeyi bunu aklımın ucundan bile geçirmemeliydim. Kim olurlarsa olsunlar, ne kadar aptal olurlarsa olsunlar onlar bir aileydi ve bir aileyi katletmek benim gibi insanların işi değildi. Tam aksine benim işim, o gibi insanları engellemekti. Kendime kızarken, yüzüme okkalı bir tokat geçirmek istiyordum. O sırada, üstlerine bakma gereksimi dahi duymadığım kutsal ejderlerin gölgesini süzüyordum. Bir kadın, bir erkek ve bir çocuk. Gölgelerden anladığım bundan ibaretti. İnsanlardan oluşma köleleri neredeydi? Zincirlerin çıkardığı o tiksindirici ses? Neredeydi o insanlar. Üst katta, bodrum katında? Gözlerimde yeniden bir öfke simsali belirdi. Vücut ısım olağan derecede atmaya tekrardan başladı; lâkin bu gidişatı durdurmam sadece bir kaç saniye sürdü. Sakin olmalıydım.

Bir git gel içerisindeyken, kutsal ejderlerin gölgeleri arasında en küçük olanının Teğmen Meirin'e doğru yaklaşıp söylediği kelimelere bir an kahkaha atarak gülmek istedim. İçimdeki huzursuz düşünceleri bir köşeye atacak olursak, on altısında olan bir teğmen'den istenecek en son istekti bu. Teğmen Meirin'in nazikçe bu durumu geri çevirip, durumu bu küçükçe çocuğa izah edeceğini sanıyordum ki, göz ucuyla o tarafa doğru döndüğümde gördüklerim karşısında bir an o tüm gülme isteğim kayboldu. Sırf kutsal ejder diye altı tane adamın, üstelik bunlardan üçü üstü ikisi altıyken böyle bir şeye kalkışması kabul edilemezdi. Bir an müdahale etmek istedim. Nitekim öyle yapacaktım ama Theuderic adlı erkek kutsal ejderin araya girip oğlunu uyarması ile şaftım kaydı ve duyduğum cümleler karşısında göz bebeklerim bir an büyüdü. Theuderic adındaki bu adam oğluna kızarken, ardından Meirin'den özür dilemişti. Bu duyduğum kutsal ejderlerin  yapacağı bir şey değildi. Göz boyamak için mi yapıyordu yoksa gerçekten böyle mi düşünüyordu? Nutkum tutulmuş, kelimeleri zihnimde bir araya getiremeyecek kadar köşeye sıkışmıştım. Ne kadar düzensiz nefes aldığımın farkında bile değildim. Beni aslında en çok şaşırtan şey konuşmasını bitirirken, Dios'u daha önce diz çökme konusunda uyarmış olmasıydı. Böyle bir şey yapmamızı istemiyordu. Göz boyamıyor gibiydi, öyleyse kutsal ejderler arasında gerçektende iyileri var mıydı? Gerçi olsalar bile, ne değişebilirdi ki? İstisnalar kaideyi bozmazdı. Nitekim Theuderic adlı bu kutsal ejderin karısı olan ve hatırladığım kadarıyla adı Adaila olan kadının davranışı gibi. İlk önce kadın kocasının bu davranışını yadırgadığını belli eden cümleler kurmuş, ardından kocasından aldığı ve beni yine fazlasıyla şaşırtan cevap sonrası asık bir surat takınmıştı. İşte... Nartistliğin barındırdığı güç buydu. Sadece yüzümü saklayarak bir tebessüm etmiştim bu duruma karşı. Yapabileceğim başka bir şey yoktu.  

Tüm bunlardan sonra üç koramiral ayağı kalmış ve ardından bir kaç saniye sonra Teğmen Meirin ayaklanmıştı. Tüm bunları gördükten sonra yüzümdeki şaşkınlığı hâlâ silememiş bir şekilde bende ayaklanmış ve düzgün bir pozisyonda beklemeye koyulmuştum. O sırada Theuderic ve üç koramiral arasında geçen bir sohbet söz konusuydu. Gerçi sohbetin büyükçe bir miktarı Theuderic ve Koramiral Dios arasında geçmişti. Dios, sohbeti başlatan kişi olarak ne zaman isterseniz yola çıkarız tarzı bir şeyler demiş, Theuderic ise korsanların kralı lakabını elde etmiş Roger'ın ölümü ve onun öldüğü yer olan, çok az bir zaman sonra ziyaret edeceği Logetown hakkındaki düşüncelerini çekinmeden anlatmıştı sesli olarak. Roger, ona göre bir şeytan olmasına karşın yaptığı büyük işlerle saygı duyulası ve tanışılması gereken bir insandı. Tabii elli yaşlarında olan bu adam, Roger'in idam edildiği zamanlarda doğmuş ve elbetteki onunla tanışma şerefine nail olamamıştı. Roger ile edindiği çoğu bilgi kitaplardan ve duyduklarından ötesi olmamalıydı. Üstelik bu adamın idam edildiği şehri görmeyi o kadar çok istiyordu ki, bir an kafamda bir çocuğun doğum gününde aldığı hediyeyi açarken ki hali canlandı. Theuderic adlı bu koskoca kutsal ejder aynı doğum günü çocuğunda olan heyecan gibi bir heyecan taşıyordu üzerinde.  

Sohbetin devamında Logetown'dan sonraki duraklarından bahsetmişti Dios. Konuşmanın bu kısmı beni pek alakadar etmediğinden devamını dinlemekle uğraşmamış ve gözlerimi duvara asılı olan tablolara çevirip bir süre onları izlemiştim. Tabii konuşmadan koptuktan bir süre sonra aniden kulaklarım dikkat kesilmiş ve ejder lafı geçince Koramiral Dios'un o tarafa doğru dönmüş ve ağzından çıkanları dinlemiştim. O sırada içimden lanet etmem bir olmuştu. Dios iki tane ejderhanın gökyüzünde uçmasını  bu tarz şeylere alışık olmayan East Blue insanlarını tedirgin edeceğini söylemişti ve Theuderic'te bunu odaklamıştı. Oysa en büyük paniği bu Dios yaratmıyor muydu? Kendi denizcilerini bile korkutacak kadar kötü nam salmış bu adamın burada beklemesi gerekiyordu o zaman halkın paniğine bu kadar dikkat ediyorsa! Ya sabır ya sabır! Dellendim yine adamım, oysa kafamda ejderler ile sohbet etme düşüncesi vardı. Koramiral Dios şerefsizi ikidir buna engel oluyordu! Daşaksız şerefsiz, kini vardı herhalde bana.

Bu boş konuşma sonrası sonunda yola çıkmıştık gemilere doğru. Ejderhalara doğru son bir kez heyecanla bakmıştım giderken. En arkada bizler, bir önümüzde koramiraller ve onların hemen önünde kutsal ejderler vardı. Biraz ilerlememizin ardından geldiğimiz yolu bitirmiş ve gemilerin olduğu yere varmıştık. Kutsal ejderler dev gemilerine binerken, Koramiral Dios çıkardığı kanatlar ile bu dev geminin gözetleme kulesine çıkıp oturmuştu. O sırada bizlerde kendi öncü gemimize gitmiştik. Diğer iki koramiral adada kalmıştı. Muhtemelen sohbet sırasında adada kalmalarıyla ilgili bir konu geçmişti; fakat ben dinlemediğimden konuşmanın bir kısmını tam olarak bilmiyordum.

Gemiye geçmemiz ile etrafıma şöyle boş boş bakarken, aniden Teğmen Meirin bana ve Uzman Başçavuş Ayberk'e dönüp bir şeyler söylemişti. Ters bir hareket yapmamız için sevindiğini belirtiyordu. Teğmen Meirin ile ilgili verdiğim karardan ötürü tek bir duygu belirtisi bile göstermeyip, devam ettiği konuşmasını sırf rütbeler arası saygıdan dinlemiştim. Teğmen Meirin, Koramiral Dios'tan aldığı rota bilgilerini bizim geminin rotacısı olan Ruta'ya ileteceğini belirtmişti. Ben ve Ayberk'e ise geminin sorunsuz kalkması için önlem alın diye emir vermişti. "Emredersiniz efendim." diye soğuk bir tonda söylediklerini onayladıktan sonra geminin kalkış işleri ile bir süre ilgilenecek ve her şeyin normal olduğundan emin olduktan sonra, tekrardan sırtımı geminin korkuluklarına dayayıp denizi izleyecektim.