Kingu no Korosu-Zan'nin'na Shimei/Meirin-Ayberk-Zac

Dünyamın tamamen karanlığa gömülmesi mi beni korkuturdu yoksa şerefsiz bir adamın önünde diz çökecek kadar düşecek olmam mı emin değildim adamım. Kör bir adam olarak yaşamıma devam etmek, benim için sorun yaratmazdı. Belki gözlerim bir daha adalet için kötülük yapanları görmezdi ama kulaklarım duyar, burnum koklardı. Bundan ötürü kör olmak beni korkutmuyordu. On altı yıllık yaşantımın yarısından fazlasında bu gözler saf kötülükten başka, acı çeken insanlardan başka hiçbir şey görmemişti. İşin iyi yanı artık tüm o pislikleri görmezdi gözlerim.

Adamım, an itibari ile artık bir kör olmuştum. Tora-kin adındaki bu eleman bir kutsal ejdermiş ve gerçekten de bir kutsal ejdermiş, yani bu Theuderic'ler gibi istisnalar dışında, dünyadaki var olan kutsal ejder lanetinin gerçeği tam gözlerimizin önündeydi. Önünde diz çökmediğimiz için, benim gibi şeytanın gücüne sahip bu 'kutsal' ejder bizi kör etmişti. Ve herkesin diz çökmesini istiyordu. Yüzbaşı Gafas'ın yalvarışlarını duyabiliyordum ve nedense hırsla, öfkeyle, hüzünle elimi yumruk yapmış sıkıyordum. Çünkü bunu kaldıramıyordum.

Kulaklarıma insanların diz çökme sesleri geliyordu. Her biri teker teker diz çöküyordu. Korku muydu onlara bunu yaptıran yoksa sebepleri mi vardı? Merak ediyordum doğrusu adamım. İçimde tuhaf bir his vardı. Bir tarafımda diz çökme ve işin ucunda ölüm olsa bile bunu kabullen derken diğer tarafım ise, diz çök diyordu. Senin canın için yalvaran Yüzbaşı Gafas ve diğer odadaki herkes için, onları küçük düşürmemek için diz çök diyordu. Bir tarafım kişisel onurum diğer tarafım ise görevsel onurum idi. Ne yapacağım konusunda düşüncelerimi yöneten ise kesinlikle beynim değildi, tamamen bir duygu denizinin içinde boğuluyordum. Ne karar vereceğim ise muamma idi.

Geriye diz çökmeyen bir kaç kişiyle birlikte ben kaldığımda, aklımda ölüm ve yaşam arasındaki iki düşünce yoktu. Daha çok kişisel onurum ve görevsel onurum vardı.

Bir kaç yere diz çökme sesi sonrası oluşan sessizlikle birlikte gram telaş yoktu kafamda. Zaman akıp geçerken, diz çökmeye karar vermiştim adamım. Evet, ölmekten korkmuyordum. Gerçekten inan bana, diz çökme sebebim üç buçuk atmam falan değildi. Bu odada, diz çöken her insanı rencide etmemek için, Yüzbaşı Gafas'ın o yalvarışlarını boşa çıkartmamak için ve görev onuruma leke sürmemek için diz çökmüştüm.

Zaman o kadar hızlı geçmişti ki, tekrardan dünyam aydınlığa ulaştığında tepki vermemiştim. Öfkeliydim, bugün yine başkaları için kişisel onurumu ayaklar altına almıştım. Evet, belki hırslarım yüzünden aptalca bir şey yapacak biri değildim ama yinede, böyle şerefsiz bir insana karşı diz çökmek beni deli ediyordu. Tüm bunlardan ötesi ise, benim için bir insanın böyle bir şerefsize karşı diz çöküp yalvarması beni mahvediyordu. Evet, belki Yüzbaşı Gafas odadaki herkes için yalvarmıştı ama o herkesin arasında bende vardım. Neden diye soruyordum kendime abi, neden bir insanın benim için yalvarmasına sebep olacak kadar güçsüzüm diye soruyordum. Bunca yıl, babamın onca yıl beni güçlü ve iyi bir denizci olarak yetiştirmesinden sonra niye bugün buradaydım? Ben bunları düşünürken kutsal ejder bozuntusu tekrardan konuşmaya başlamış ve gülüşünü o gevşek yüzüne yayarak ona karşı diz çökenler ile dalga geçmişti. O an itibari ile bir ant içmiştim. Bir gün, bu adamın yüzüne çok sağlam bir tane yumruk geçirecektim. O zamana kadar hayatta kalıp bu adama bir yumruk atacak kadar güçlenecektim. Bu sarı saçları, bu gevşek yüzü, bu tiplemeyi unutmayacaktım.

Yavaş yavaş herkes odayı terk ederken gerilerde bir yerde bu sürüye katılmış ve denizaltının tepesine çıktığımızda bir dolunayla baş başa kalmıştık. O an aklıma Kaptan Fumador'un sözleri gelmişti. Kesinlikle bu gece ile ilgili bir şeyler söylediğini anımsıyordum. Karaya indiğimizde büyük bir top atışı gücü ile onların arasına sıkıştırılmış ışık kaynakları ile karşı karşıya kalmış, hatta o ışık kaynaklarından bir kaçı sahilde turlarken bizi yakalasada devrimci askerleri pek tepki vermemişlerdi. Ya gerçekten görmemişlerdi ya da görmüşlerdi ama bir planları vardı. Her şey olabilirdi. Kaptan Hado ve ekibi sola doğru kaydırma yaparken bizde sağa doğru kaydırma yapmıştık. Bir süre sonra sol taraftan gelen savaş nidaları, alışık olduğum cinstendi. Bir an önce şu gizli silahı bulup onlara desteğe gitmek istiyordum. Taş kayalıkları sol tarafımıza almış sessizce yürüyorken Kaptan Fumador durmuştu aniden. Etrafına bakıp, sol taraftaki kayalıklardan bir tanesine odaklanmış ve ellerini o kayalıklarda gezdirmeye başlamıştı. Bir şey arıyor gibi hali vardı. Bense elim kılıcımda, dört gözle etrafıma bakıp ani saldırıya karşı hazırlıklı bir şekilde bekliyordum. Ani bir saldırıda güme gitmek gibi bir niyetim yoktu. Bu benim kaldığım yerden devam edişimin hikayesiydi, sekteye uğramayacaktım.

Valla adamım şu an dönen olaylar için benim şahsi fikrimi soracak olursan, keskin dürtülere sahip üç insanın arasında dönen bir düello bence bu. Tora-kin ibnesi, Kıdemli Uzman Başçavuş Ayberk ve Kaptanımız Fumador, keskin dürtüleriyle birlikte bir şey arıyor gibiydi. Daha doğrusu Ayberk ve Kaptan Fumador demek daha doğru olurdu çünkü Tora-kin bir şeyler aramaktansa bir şeyler arayan ikiliyi izliyordu. Bana göre çoktan Tora-kin gizemi çözmüş ve kendisi gibi bu ikilinin gizemi çözmesini bekliyordu. Zaten Ayberk ve Kaptan Fumador ortaya bir ipucu attığında Tora-kin direk övüyor ve pis pis gülüyordu. Doğrusu bana göre Kaptan Fumador hâlâ tam olarak ne aradığını çözememişti ve Ayberk bir şeyler arıyor gibi görünmüyordu; daha çok sadece keskin dürtüleri ile bizlerin aksine bir şeyleri fark ediyor ve bunu rapor ediyordu. Hızlı, dayanıklı bir insandım ama çok fazla güçlü veya iyi hislere sahip biri değildim. Bu konularda kendimi geliştirmem gerektiğini biliyordum şimdi ise bunu hızlandırmam gerektiğini gayet iyi anlıyordum. Ay ışığı kaptan Fumador'un yokladığı kayalıklara vururken hâlâ bir ilerleme kaydetmiş sayılmazdık. Sıkılmaya başlamıştım ki Ayberk'in gözlerinin fal taşı gibi açılması ile ortaya atılan Tora-kin ile bu sıkıntım kayboldu. Tora-kin devreye girip, Kaptan Fumador'u kenara itti ve ellerini tanrıya yalvarırcasına havaya kaldırıp, arkadan vuran ay ışığını yok etti. Şaşkındım... Nasıl bir meyve yemiş olmalıydı ki, böyle gizemli ve şoke edici bir güç kazanmıştı. Ellerini hareket etmesiyle insanları kör edebiliyordu. Yenilmez gibi bir güçtü. Nasıl durdurulurdu böyle bir güç cidden merak ediyordum.

Ay ışığının kaybolmasıyla birlikte kayalığın üzerinde belli bir sembol oluştu. Bu sembol'ün ne olduğunu anlamaya çalışırken Kaptan Fumador, Tora-kin ve Yüzbaşı Gafas arasında bir konuşma başladı. Yüzbaşı Gafas, duvarı yıkmak istediğini söylediğinde Kaptan Fumador bunu reddetti ve tekrardan Tora-kin tarafından aferini kaptı. Çok güzel bir şey sanki bir korsan bozuntusu tarafından övülmek. Şeytan diyor al emaneti sik adaleti ama neyse, adalet sikilecek bir şey değil korunacak bir şeydir. Tekrardan konuya dönecek olursak Tora-kin'in ufak bir açıklamasından sonra Yüzbaşı Gafas Kaptan Fumador'un talimatı ile duvarı çevreden kırmaya başlamış ve başladığı işi bir insanın girebileceği kadar büyük bir giriş açtığında bitirmişti. Önce Kaptan Fumador içeriye girmişti. Sonrasında bende sanıyordum ki Tora-kin bozuntusu girecek ama onun yerine Yüzbaşı Gafas girmişti içeriye daha sonrasında millet sırayla girdiğinde Tora-kin'in hemen önünde mağaraya girerken bulmuştum kendimi. Normalde denizaltıdan çıkıp adaya ayak bastığımızdan beri en arkada yürüyen bendim şimdi ise bu herifti. İlginçti valla, işkilenmedim değil adamım. Kesin bir işler çeviriyordu bu it herif. 

Mağaradan zaman zaman su damlası sesleri duyuyordum. Onun dışında ses yoktu. Dışarıdan gelen mücadele sesleri de duyulmuyordu artık. Mağara tamamen karanlık olduğunda ve biz mağarada biraz yol ettiğimiz anda, arkamdan yükselen ışığın tüm mağaraya yayılışını hissettim. Tora-kin mağarayı meyvesiyle birlikte aydınlatıyordu. Gerçekten ilginç ve nadir bir meyve yemiş gibi görünüyordu bu eleman. Benim yediğim meyve ile onun yediği meyve arasında dağlar kadar fark var gibiydi. Bir meyve aydınlığı ve karanlığı kontrol etmeyi sağlarken diğeri ağızdan ateş çıkartmayı sağlıyordu. İkisi arasındaki potansiyel farkını anlamak için, düşünmeye bile gerek yoktu.  

Mağaranın aydınlanması ile birlikte ilerleyişimiz hızlanmış ve mağaranın genişçe bir kısmına varmıştık. Bu kısıma vardığımızda yaşlı bir adam bizi karşılamıştı. Ayağını yere vurup ayağı kalkmasıyla önce mağara biraz sarsılmış ardından üç tane adam ortaya çıkmıştı. Her birinin kel olması ve gözlerindeki karanlık dokuyu hissedebiliyordum. Uzun bir aradan sonra bu benim ilk savaşım olacaktı. Tabii ben bunları düşünürken Tora-kin kestireceğini söylemiş ve ışık kaybolmadan önce bu adamları yenmemiz için bize on dakika vermişti. İçten içe gülerken, tek bir kez bile kullanmaya gerek duymadığım meyvemi ve onun şu an ki seviyesini buradaki herkese göstermek için can atıyordum. Evet, belki Tora-kin'in meyvesi ile karşılaştırdığımızda sönük kalıyordu ama kendi klasmanında hatırı sayılır bir saygınlığı olduğuna emindim bu meyvenin.

Kaptan Fumador ile aşırı güçlü olduğunu düşündüğüm yaşlı adam birbirine girerken, Kaptan Fumador'un destekçisi Ruta olmuştu. Meirin ile iri ve Ayberk gibi bir sopa kullanan tam birbirine girecekken araya giren Yüzbaşı Gafas ile birlikte başka bir takım daha belli olmuştu. Diğer takım ise Ayberk ile Yorokobi ikilisi oluşturmuştu. Ortadaki, kılıç kullanan adama karşı dövüşeceklerdi. Benim rakibim ise soldaki idi. Bana üç dört tane kart fırlattığında gözlerimi insanlardan çekip adama doğru döndüğümde ağzımdan ateş çıkartmaya ve kılıcım ile gelen kartları kesmeye hazırdım ama araya giren Cubis-san ile birlikte bu planım sekteye uğramıştı. Diğer herkes gibi oda bana hamle şansı vermeden düşmanla arama girmiş ve sözde benim kıçımı kurtarmıştım. Nereden çıkardığını anlayamadığım (aklıma tuhaf şeyler geliyor) bir kalkan ile kartları engellemişti.

Sayı avantajımız vardı; ama bu kadar geri planda kalmışken, herkese Jaye Z. Miller'ın oğlu,  Henry Z. Miller olduğumu göstermem lazımdı. Tek bir hamlede dövüşü bitirmeyi deneyecek ve diğerlerinin rakiplerine sürpriz saldırılar yaparak tüm dövüşleri bitirecektim. Potansiyelim vardı ve bunu herkese göstermenin vakti çoktan gelmişti. Herkes geçmişime baktığında en zayıf halkanın ben olduğumu düşünüyordu. Ama öyle değildi, öyle olmadığına emindim. Şimdi patlama yaparak bunu kanıtlayacaktım. Aylardır boş durmadığımı, ne kadar geliştiğimi gösterecektim herkese. 

"Cubis-san çömel!"

Eğer talimatıma uyup Cubis-san çömelir ise zaten menzilimin içerisinde olan rakibime doğru koşuşturacak ve katanamı kılıfından çekip çömelmiş olan Cubis-san omuzlarını basamak olarak kullanacaktım. Böylelikle ivme ve sıçrama mesafesi kazanacak ve havadayken bir ejderha misali ateş salacak idim. Ateş salmayı kestiğimde elimdeki kılıcı bir mızrak gibi tüm gücümle hâlâ havadayken fırlatacaktım. Ateşlerin arasından geçip gidecek katanayı son ana fark etmesi zordu. Dediğim gibi, ben zayıf halka değildim ve bunu kanıtlayacaktım bu adamı yenerek!

O an tüm bir vücudumu kaplayan, kalbimin pır pır atmasına sebebiyet veren şeyin heyecan mı yoksa stres mi olduğundan emin değildim. Yanaklarım kırmızılaşmış, göz bebeklerim küçülmüş ve tüylerim diken diken olmuştu. Bu gerçekten ama gerçektende uzun bir aradan sonra, gerçek ve güçlü bir rakibe karşı olan ilk savaşım idi. Banka soygunu olayında iki tane çöp ile dövüşmekten başka bir şey yapamamıştım. Kutsal Ejder görevinde ise Meirin-san'ın tercihi ile geri planda kalmış ve ejderlerin şölenini izlemiştim. Ejderler demişken... Ne müthiş yaratıklardı değil mi adamım? Aynı hayallerimizdeki gibi, aynı babamın bize anlattıkları gibi, asil ve güçlü yaratıklar... Bir gün bir insan olarak bu ejderlerin mertebesine ulaşacağım ve insanlar bana bir ejder gözüyle bakacaklar. Sende buna şahit olacaksın adamım, tüm gerçekliğin ile şahit olacaksın ve bana gururla bakacaksın; fakat benim ve seninde bildiğin gibi adamım önce bu adamı yenmem lazımdı.

Cubis-san'a çömelmesini rica etmemin ardından, Cubis-san çömelmiş ve hamlemi büyük bir öngörü ile anlayıp sırtını kalkana dönüştürerek işimi kolaylaştırmıştı. Evet sırtını kalkana dönüştürmüştü diyorum çünkü gerçektende böyle yapmıştı. Az öncede bir yerinden kalkan çıkartmamış, kolunu kalkana dönüştürmüştü; zira oda benim gibi bir meyve kullanıcısıydı. Ve şu an eğer hislerim ve düşüncelerim beni yanıltmıyorsa müthiş bir ikili olmuş olabilirdik. Benim meyvem kullanıcısına müthiş bir saldırı gücü verirken Cubis-san'ın meyvesi ise savunma yeteneği veriyordu. Eğer doğru kullanırsak birbirimizi, bu rakibi yenmek bizim için pekte zor olmamalıydı; ama buna rağmen hamlem bir başarısızlık abidesiydi. Rakip düşündüğümden güçlüydü ve hem ateşimden hemde ateşlerin arasından giden katanam'dan sola kaçarak sıyrılmıştı. Bunu yaparken ise yanlış görmediysem eğer elindeki bir kartı on tane yapmış ve bana doğru göndermişti; fakat bana doğru gelen bu kartlar ilginç bir şekilde falso alıp Cubis-san'a yönelmişti. Muhtemelen kartlara bağlı görünmeyecek kadar ince ipler vardı. Cubis, ustalıkla çoğu karttı son anda fark ederek absorbe etsede bir tanesini es geçmişti ve omzuna saplanmıştı. İlk kan bizden akmıştı. Devamının ise kimden akacağı, tamamen bize bağlıydı. 

"Hey Cubis! Eğer bir kart yarası ile sızlanıp ağlayacaksan geri çekilsen daha iyi, yoluma çıkarak bana zarar verirsin." diye hızlıca haykırmış ve pis pis gülmüştüm. Cubis'in gaza gelip, dövüşe ciddi anlamda dahil olması gerekiyordu.

Rakibim ile aramızdaki fark çok az, kılıcımla olan fark ise çok daha azdı. Ayrıca rakibim bir uzak dövüş ustasıydı. Yani dibine girersek Cubis-san'la bir ihtimal etkisiz duruma sokabilirdik bu elemanı. O yüzden ani bir hızla atılacak ve önce kılıcımı alıp, kılıcımı almamla dizlerimi hafifçe bükerek bir ivme kazanacaktım. Bu ivme ile birlikte öne doğru kendimi atacak ve kılıcımı hızlı hareket ile rakibime doğru savuracaktım. Bu hem rakibi kesmek hemde olası bir kart tehlikesi için savunma idi. Bu geniş çaplı, kıvrak kılıç hamleleri ile kartlar vücudumda ulaşmadan onları sektirebilir ya da kesebilirdim. Savurma işi bittiğinde ise, büyük bir ateş kütlesi çıkartarak ağzımdan çok yakınımda olan rakibimi yakmayı deneyecektim. Hiç hasar veremesem bile dikkatleri üzerime çekmiş olur ve Cubis-san'a sağlam bir vuruş için fırsat tanımış olurdum, eğer işe yaramış olursa hem benden hemde Cubis-san'dan sağlam birer hamle yemiş olurdu. Böylelikle, Cubis-san'dan akan ilk kanın intikamını almış olurduk.

Zac'ın kılıcını aldıktan sonra yapacağı hamle için bknz. :