Kingu no Korosu-Zan'nin'na Shimei/Meirin-Ayberk-Zac

Işık ve karanlık. Bana göre adamım yaptığımız bu dövüş bundan ibaretti. Bir taraf için ışık kendisi iken diğer taraf karanlıktı. Hangisi doğruydu, hangisinin yolu daha güçlüydü? Gerçekten hangisi ışıktı? Şu an rakibimle benim kılıçlarım, Ayberk'in sopası ile rakibinin kartları, Meirin'in kılıcı ile rakibinin sopası, Kaptan Fumador ve Yüzbaşı Gafas ile rakipleri bunun yüzünden birbirleri  ile çarpışıyorlardı. Hangimiz ışık? Bu sorunun cevabı için. Bu bir savaşta iki tarafın ordusunun da Tanrı bizim tarafımızda diye düşünmesi kadar ironik ve saçmaydı. Gerçi bana göre insanların toprak, güç ve diğer benzeri türevleri için yaptıkları savaşlarda Tanrı taraf tutmazdı. Göklerden bu rezaleti izler ve yarattığı şeylerin, neye dönüştüğünü izlerdi. En yüce varlık olan bile, pişman olurdu sonra bizim gibi organizmaları yarattığı için ve gün sayardı, malum gün için. İnsanların sonu için, gün sayardı.

Rakibim güçlü olmaktan ziyade, birazda akıllıydı. Hamleme karşı yaptığı hamle ile bana hasar verebilmeyi başarabilmişti. Durdurulması güç saldırımı sol tarafını döndürerek zaten bitmiş olan sol tarafını feda etmiş ve etrafında dönmeye başlayarak, omzumun biraz altından derince bir kesik atmıştı bana. Midesi ve zaten kesik olan kolunun omzundan hasar alan rakibim, limitlerine ulaşmış olmalıydı ki, yere çakılmıştı. Şimdi düşünüyordum adamım, ışık biz miydik? Elbette biz denizciler idik! Devrimcileri destekleyen insanlar vardı ama bu dünyaya adaleti sağlayanlar bizlerdik. Devrimciler eşitlik istiyordu ama eşitlik adaletsizlikti. Kötü bir öğrenci ile iyi bir öğrencinin aldığı sözlü puanı aynı olursa bu eşitlik olurdu ama adaletli olmazdı. Adalet herkesin hak ettiği puanı aldığı sistemdi. Kötü öğrenci düşük, iyi öğrenci hak ettiği iyi puanı alırdı. İnsanlar eşitlik isterdi, ama adalet onları korurdu.

Adamım rakibim her ne kadarda ruhsuz bir yapıya bürünmüş olsada ve inandığı şeyler için her şeyi yapabilecek tipte kuklalardan farksız olsada, saygıyı hak ediyordu. Güçlüydü. İkiye karşı bir savaşmıştı ve benimle yarı ölü bir şekilde dövüşüp, gayette iyi mücadele etmişti. Ne kadar acemi seviyede olsamda Zachariah'ın Z'sine tepki verebilmişti. Bu gerçekten saygıyı hak ettiğinin göstergesiydi. O yüzden, adaletli bir denizci olarak ve her şeyden öte adaletli bir kılıç ustası olarak, acısız bir şekilde ölümle buluşturacak idim saygı değer rakibimi. Tek bir hamle ve her şey bitecekti. Eğer özünde iyi bir insansa, cennet ve belkide bu dünyada hayal ettiği dünyayı öbür tarafta bulacaktı. Ne olursa olsun, bu dünyadaki savaşını bana ve dostlarıma karşı kaybetmişti.

Biliyorum adamım, doğru olan onu bayıltıp kodese tıkmak ama kime göre bu doğru? Rakibim bir kılıç ustasıydı ve kaybetmişti. Onunda istediği merhamet değil, ölüm olmalıydı. Kaybettiği kişinin ellerinden gelecek bir ölüm. Biz kılıç ustalarının, en azından kılıcın yolunu öğrenmiş olanların kabul ettiği bir prosedürdü bu.

Rakibimin kılıç eline ayağımla basacak ve tek hamlede kalbine doğru yaptığım bir saplama hamlesi ile işini bitirecektim. Kalp, öbür dünya ile bu dünya arasındaki tek köprüydü. Eğer kalbin işi biterse, öbür dünyaya açılan köprüden uzun bir yolculuk beklerdi insanı. Yorucu ve stres dolu, uzun bir yolculuk. Bu Tanrıya giden yoldu.

Kılıç deriyi önce aştı, sonra kemiği ve son olarak kalbe ulaştı... Bu evrede tek bir duygu belirtisi bile hissetmedim adamım. Bir sadist veya kaybetmiş bir kılıç ustasını öbür hayatta gönderemeyecek kadar korkak değildim. Sadece üstüne düşen son görevi yapan bir kılıç ustasıydım, o kadar. Daha öncede insan öldürmüştüm ve hepsi kılıcım karşısında kaybetmiş onurlu kılıç ustalarıydı. Tek biri bile hayatları için bana yalvarmamış, onurlu insanlardı. Bunun haricinde kılıcım karşılaştığım en kötü insanı bile öldürmemişti. Benim ölüm yargım, sadece onurlu bir kılıç ustasıyla karşılaştığımda olurdu. Diğerlerini öldürecek yargı bende yoktu. Peki, neden kılıç ustaları birbirini öldürmek zorunda? Neden kaybedenin sonu ölüm olmak zorunda? Bu soruların cevabını istiyorsun değil mi adamım? Çünkü onurlu bir kılıç ustası bu hayatta aradığı şeyi bulamamış ve kılıcının yolunun sonuna gelmiştir. Kaybetmiş bir kılıç ustası kılıç yoluna öbür yaşamında devam edeceğini fark etmiş insanlardır. O yüzden bir kılıç ustası ölüme bu kadar yakınken korkmaz, o yüzden hayatı için yalvarmaz. Hayatı için yalvaranlar gerçek bir kılıç ustası değildir ve işte öyle insanları benim kılıcımı öldürmez. Onlar bir kılıç ustası değildir çünkü adamım, onlar kılıcı öldürme aracı olarak gören basit insanlardır sadece...  Kılıç bir yoldaştır oysa. İnsanın bir uzvudur. Kılıcı bir silah olarak görenler değil, bir yoldaş olarak görenler kılıç ustasıdır. Hatta adamım, kılıç ustalarının yalnız savaştığını düşünebilirsin; ama hatalısın. Onlar asla yalnız değiller... Onların hâlâ sahip olduğu bir şey var ve onlar bunu fark ettiğinde, görünüşleri hemen değişir. Avcı ile av gibi; uzaklığını ölçerler, avının korkusunu fark edebilirler ve doğru zamanda saldırırlar. Eğer onları dikkatli izlersen, onların savaşmadıklarını göreceksin. Onlar... Katanalarıyla dans ediyorlar! İşte onlar gerçek kılıç ustaları adamım...

Katanamı kınına yerleştirmeden önce üzerine sıçrayan kanı bir kaç kere sertçe savurarak akıttım ve kılıcı öyle kınına soktum. Üzerimdeki elbiseleri çıkartıp, üst gövdemi tamamen çıplak hale getirdim adamım, bunun sebebi omzumun biraz altına aldığım yaraydı. Ciddi gibi görünüyordu ve eğer kanı durdurmazsam sıkıntı çekebilir, bir tık ilerisinde kolumu kaybedebilirdim. Pansuman işime gelmezdi. Çünkü kaptanın ve bizim dövüşümüz'ün bitmesiyle tekrardan sahneye çıkan Tora-kin'in konuşmasından anladığım kadarıyla dövüşümüz daha devam edecekti ve sargı bezi gibi şeyler, en ufak harekette tekrardan açılabilirdi. O yüzden yarayı dağlayacak idim.

Çıkardığım elbiseleri bir yerde toplayacak ve ardından Meirin ile Yüzbaşı Gafas'ın dövüştüğü adamın demirden sopasını alıp tekrardan elbiselerin başına geçecektim. Ağzımdan çıkardığım küçük bir ateşle iç içe topladığım elbiseleri yakıp, demir sopayı ateşe tutacaktım. Sopanın yeteri kadar ısındığını düşündüğümde sopanın ısınmış tarafını çekinmeden yaraya bastıracak ve bir süre tutacaktım. Canım yanacaktı ama dayanacak idim. Dişlerimi sıkacak ve benim için canını tehlikeye atan Cubis-san için bunu yapacaktım. Eğer savaşa devam etmek istiyorsam bu şarttı.

Dağlama işlemini başarılı bir şekilde tamamlarsam elbiselerin ateşini söndürecek ve Cubis-san'ın yanına gidip oturacaktım.

"Biliyor musun adamım bana kılıcımı babam vermişti ve verirken şu sözleri söylemişti: 'Bu kılıcı sana insanları öldürmen için değil, kendini koruman için veriyorum.' Peki ben ne yaptım Cubis? Bu kılıcı kendimi korumak için hiç savurmadım... Ya dostlarımı ya da adaleti korumak için savurdum hep ama bugün seni koruyamadım dostum, affet beni."

Sözlerimi söylerken ileriye doğru bakacaktım. Cubis'in uyanık olup olmaması ile hiç ilgilenmeden konuşmamı her türlü yapacaktım. Çünkü uyanık olmazsa bile sözlerimin ona ulaşacağına inanıyordum nedense. Uyanıksa zaten sorun yoktu.