Kingu no Korosu-Zan'nin'na Shimei/Meirin-Ayberk-Zac

Lanet ve lanet! Adam ileri düzeydeydi. Gerçekten burada taşaklı ve güçlü bir adama karşı savaşıyorduk. Cubis-san'ı çok iyi savaşın dışında tutarken benimle de bir şekilde baş edebiliyordu. Bu bile tüylerimi diken diken edecek bir detaydı adamım. Dürüst olmak gerekirse, küçük bir çocukken babamla yaptığım talimler olmasa içimi korku bile kaplayabilir idi; lakin övünmek ya da babam diye yüceltmek gibi olmasın, bu herif bile babamın yanında küçük bir sinekten ötesi olamıyordu. Babamın bana tahta kılıçla çok yavaş savurmasına rağmen verdiği hasarları dün gibi hatırlıyorum. Vücudumda olan çoğu kemik çatlağının ve kırığının baş mimarı gaddar babamdır. Neyse konuya dönecek olursak saldırım başarısızlıkla sonuçlanmıştı. Adam benden kaçmış, Cubis'e kaçarken saldırarak ilerlemesini durdurmuş ve ağzımdan tam ateş çıkartacakken ağzıma yumruk atarak bunu engellemişti. Eli yanmıştı ama benim aklımdaki hasar çok daha fazlaydı. Adam onca işi benim gibi hızlı sayılacak bir adama karşı bile baskın ve çok daha hızlı bir şekilde yapmıştı. Ayberk gibi, hisleri kuvvetliydi ama Ayberk'ten daha deneyimli ve diğer fiziksel özellikleri dahada gelişmiş bir versiyonuydu sanki bu herif.  Eğer gizli silahı koruyan şahıslar bunlarsa gizli silah ne tahmin bile edemiyordum. Hatta Tora-kin bozuntusu muhtemelen bunun için buraya gelmiş olmalıydı. Peh, eğer kendimden güçlü rakiplerle dövüşmeyi kendime huy edinmeseydim çoktan pes etmiş ve yenilgiyi kabul etmiştim; ama alışıktım. Bu dövüşü biz denizciler kazanacaktık. Dışarıda devrimci ordusuna karşı savaşan askerlerimiz için, bunu başarmalıydık.

"Cubis-san! Cidden sen benim tanıdığım Cubis-san mısın? Şu an aylaklık yapan bir adamdan, bana engel olan bir Cubis-san'dan başka bir şey göremiyorum zira ben! Bana o hayran olduğum Cubis-san lazım, bu değil!"

Sözlerim sonlandığında çoktan ani bir hızla geriye doğru atılmış ve rakibimle mesafeyi açıp, ağzımdan ateş çıkartmaya hazır bir hale gelmiştim.

"Bu herifle aramıza girip, beni koru lütfen! Sana ihtiyacımız var Cubis! Lütfen..." sözlerimi sonlandırdığım anda tereddüt dahi etmeden rakibime sırtımı dönecek ve hemen yanımızda dövüşen Ayberk ve rakiplerine doğru yönelecektim. Ayberk'in farkındalığı yüksekti ve beni fark etmesi muhtemeldi. "Ayberk! Eş değiştirme vakti!" diyecektim ve direk onların rakibine dalıp yoğun bir ateş püskürtecek idim. Kılıcımı ise benim gibi kılıçlı olan bu rakipten gelecek ani bir saldırıya karşı hazırlıklı tutacaktım. Eğer Cubis-san arkamı kollarsa, Ayberk beni fark ederse ve ateş saldırım işe yararsa bu tur ilk düşmanı devirmiş olabilirdik. Zira bu sürpriz hamle hem rakiplerimizi şaşırtacak hemde bizi daha avantajlı duruma sokacaktı; çünkü dövüşün başından beri ters eşleşme yaptığımızın farkındaydık hepimiz ama savaşın heyecanına kapılıp bu önemli detayı es geçmiştik. Şimdi dövüşün ortasında bunu yapıyorduk ve kesinlikle tehlikeliydi. Cubis-san sırtımı kollayamazsa sırtıma saplanan onlarca kart beni öldürebilirdi ya da ciddi bir şekilde yararlardı; ama işe yararsa, işte o zaman güzel olurdu.

Bu tehlikeli bir oyundu ve bu oyunun bu turunu kazanan oyunu kazanmak için ciddi bir avantaj elde edecekti; şimdi bekleme ve görme zamanıydı adamım. Bu turu kazanacak mıydık yoksa kaybedip kendi mezarımızı mı kazacak idik? Bakalım.  

Kabul ediyordum... Rezil bir herif olduğumu. Dostlarımı koruyamayacak ve hatta onlardan kendi can güvenliğim için kendilerini feda etmelerini isteyecek kadar rezil bir herifin teki olduğumu biliyordum. Cubis-san... Beni, sırtımı kollamak için kendini feda edecek kadar ileri gittiğinde, izlemekten başka bir şey yapmamıştım. Adamım, babam bana bunu öğretmemişti. Yıllarca süren acı verici eğitimlerin, denizci olduğumdan beri yaşadığım onca şeyin deneyimi bununla kısıtlı olmamalıydı. Karşımızdaki bu heriflerin dostlarımı, benim gibi denizci olan dostlarıma zarar vermelerini izleyecek kadar güçsüz olmamalıydım. Beni öfkelendiriyordu bu insanlar! Tüm öfkemi ateşime aktarıp karşımdaki yeni rakibime doğru bir ejderha gibi kükreyerek savurduğum anda adamın sol tarafı alev almıştı adamım. Burnuma gelen yanık kokusu ile çevreme yayılan ısı, ortamı biraz yakmıştı; ama bu yeterli değildi.

Rakibimin sol tarafı tamamen bitik durumdaydı. Tahminlerime göre Ayberk ve partneri ile yaptığı dövüşte sol tarafı ciddi hasarlar almıştı ve benden aldığı ağır yanıkla beraber artık o tarafı iş görmezdi. Buna rağmen bu herif bana doğru koşturacak kadar ürkütücü ve azimliydi. Rakiplerime saygı duyuyordum, gerçekten güçlü insanlardı. Kart atan ve benim gibi kılıç kullanan bu herif, Yüzbaşı ve Meirin'in dövüştüğü iri yarı herif... Bunlar hepsi bizlerin ötesinde güçte rakiplerdi. Dört deniz boyunca görev yapacağım süreçte bu tarz güçlü heriflerle karşılaşacağımı hiç düşünmüyordum adamım, ama şimdi karşımdaydı ve aldığı ağır hasarlara rağmen bana doğru hatırı sayılır bir hızda yaklaşıyordu. Bu rakip, benim kılıç tekniğimi görmeyi kesinlikle hak ediyordu! Ona gösterecektim, Zachariah'ın Z'sini...

Rakibim üzerime doğru gelirken, Ruta-san'ın Kaptan Fumador ve rakibinin tarafından Cubis-san ile onunla ilgilenmeye başlayan Doktor Yorokobi'nin yanına uçtuğunu görmüştüm. Ağzından kustuğu kanı görünce, kaşlarımı çatıp derin bir nefes alamadan edememiştim. Artık Yüzbaşı Gafas ile Meirin haricinde tüm dövüşler birebir dövüşler haline gelmişti. Ayberk ve kartlı adam arasındaki savaş, bir farkındalık savaşıydı. İkiside genel manada vasat olsada, bir şeyleri fark etmek ve hissetmek konusunda üstat tiplerdi. Benim rakibim ile olan dövüşüm, teknik dövüşü olacaktı. Kimin tekniği daha iyiyse, o kazanacaktı bu dövüşü. Kaptan Fumador ile yaşlı adamın arasındaki dövüşün ne seviyede olduğunu kestiremiyordum ama Kaptan Fumador gibi bir adamı öfkelendirip, ciddileşmesine sebep olacak kadar iyi olması bile farklı bir seviyede olduğunun kanıtıydı o yaşlı adamın.

"Saygımı kazandın kılıç ustası, hadi bu dövüşü bitirelim artık. Bakalım hangimizin kılıç yolu daha kadim?"

Derince bir nefes aldım. Hâlâ dört denizde bu formlardan birinin ikinci modelini kullanacağıma inanamıyordum. Ne kadarda hâlâ çırak seviyesinde olsam ve rakibim benden çok daha güçlü olsada rakibimin yaralı oluşu ve benim Zachariah'ın Z'sine sahip olmam şartları eşitliyor, belkide beni bir adım daha öne çıkartıyordu. Bu iş gereğinden fazla uzamıştı.

"Birinci Form - Lightning - Ikazuchi Kata: 2. Model: Shidensen:" Gerekli duruşu alıp, dikkatimi rakibimde topladığımda derince bir nefes aldım. İnanıyor musun buna adamım? Dört denizde bir çırak olsam bile beni ikinci model kullanmaya zorlayacak kadar saygın kişiler varmış, düşündüğümüzden çok daha güçlenmemiz gerek, bu dünya güçlü ve saygın insanlarla dolu! Buradaki işim bittiğinde, kesinlikle çok daha güçlü ve pişmiş olacağım adamım, bunu hissediyorum! Uzun zamandır bu kadar ciddileşme gereği duymamıştım adamım, bu müthiş hissettiriyor!

Bazen düşünmek için, çok geç oluyor adamım... Salisede milyonlarca şey düşünebilecek kapasitesi olan insan beyni, işte bazen geç kalıyor.  Ne kadar saçma ama! İşte insan yapısının ne kadar karmaşık bir şey olduğunu anlamak için bu bile yeterde artar.

Konsantrasyonum öyle üst çıtalara ulaşmıştı ki, aldığım nefesten verdiğim nefese kadar her ince ayrıntıyı çok net bir şekilde hissedebiliyordum. En son ne zaman böyle konsantre olduğumu hatırlamıyordum bile. Adamın aldığım duruşla birlikte hantal ilerleyişinin tekniğimin mesafesine ulaşmasını beklemeye koyuldum ve adam mesafeme girdiğinde göz açıp kapayıncaya kadar adamın sol kolunu omzunun biraz altından koparttım; fakat dürüst olmak gerekirse bu saldırıda amacım gövdesini ikiye ayırarak bu dövüşü bitirmekti ama hâlâ yeterli seviyede değildim ve bu tekniği yıllardır kullanma gereksimi duymadığımdan biraz hamlamış da olmalıydım; ama neyse ki, tam manasıyla başarısızlık sayılmazdı bu. Her ne kadar rakibim felç olan kolunu kaybettiği için acı hissetmeyip bir tepki göstermesede ve koluma o anlık zaman diliminde derin olmayan bir kesik atsada bu turun galibi bendim. Ne kadar acısını hissetmesede kolu kopmuştu ve kopmuş bir koldan akan kan, hafife alınamazdı. Tüm bunlardan öte, rakibimin sesli olarak böyle bir tekniğe tepki vermemesine aklım almıyordu. Bir insandan çok sanki bir korkuluk ile dövüşüyordum ve bu beni çok rahatsız ediyordu adamım.

Ani sarsıntılar başladığında adamım, etrafımı kolaçan etmiş ve bunu yapanın Kaptan Fumador olduğunu görmüştüm. Dürüst olmak gerekirse fizik olarak Kaptan Fumador'a benzeyen adamın Kaptan Fumador olmadığına emindim. Sanki içine şeytan girmişti ve eğer bu şekilde devam ederse, mağarayı başımıza yıkarak hepimizin sonunu getirebilirdi; fakat ona doğru hızla ilerleyen Yüzbaşı Gafas'ı gördüğümde içimde bir rahatlama hissi belirdi nedense; çünkü Yüzbaşı Gafas hep kaptanın yanındaydı ve onu gerçekten iyi tanıyordu. Onu mağarayı başımıza yıkmadan önce kendisine getirebilirdi kesinlikle, o yüzden dövüşe odaklanacak idim.

Bu kel kılıç ustasına saygı duyuyordum. Böyle vasat bir durumda bile hızıma ayak uydurup bana hasar verebilmişti. Bu her yiğidin harcı değildi.  Shidensen'in ölümcül hızına tepki verebilip, son anda ufakta olsa hasar verebilmesi içimi kıpır kıpır ediyordu. Her ne kadar bunu acemi seviyesinde olan birine karşı yapmış olsada, takdire şayandı.

Derince bir nefes aldım. Rakibimin arkasına geçmiştim ve sırtım ona dönüktü. Onunda bana sırtı dönüktü. Bu tur artık çok kısa bir zaman dilimi kalmışken bu yarı ölü adamın işini bitirip, diğerlerine destek olacaktım.

"Second Form - Fire - Kagutsuchi Kata: 1. Model: Hibashira"

Hızlıca yüzümü rakibime doğru dönüp, gerekli duruşu aldığımda yüzümde hin bir gülüş vardı. Eğer rakibim bu saldırıyı kılıcı ile bloke etmeye kalkarsa onun için sonuç hüsranla biterdi. Eğer geriye doğru kaçabilecek kadar mecali kaldıysa ve bunu başarırsa, onu 'Gizli teknik: Onigaeshi' bekliyor olacaktı. Geriye doğru bu halde kaçabileceğini sanmıyordum ama olurda sınırları zorlarsa diye, gizli tekniği hazırda tutacaktım. Bu sefer bu dövüşü bitirmem için hiçbir sebep yoktu. Cubis-san'ın hatırına bu adamı yenecek ve diğerlerine destek olacaktım!

1. Model: